Зімовая казка вельмі рамантычная. Яна і сумная, і радасная, белая і бліскучая. Хочаш убачыць казку? Выходзь на вуліцу! Азірніся вакол! Ці ёсць у свеце найбольш чароўная і дзіўная пара года, чым зіма ? Кожны адкажа па – рознаму. Але я адкажу: «Не!» Я вельмі люблю зіму, зімачку, зімку. Для мяне зіма – гэта бясконцая прыгажосць прыроды, найчыстае і марознае паветра, дрэвы ў беласнежных уборах, чароўныя святы Новы год і Каляды, катання на санках і каньках. У гэтым годзе снегу вельмі мала. Як шкада! Але на Каляды пайшоў шматкамі сапраўдны, пухнаты снег. Да гэтага з неба сыпаласі дробная і жорсткая крупы, ад якіх было холадна і няўтульна. Снег прыбраны і радасны, ён стварыў свята. У марозным паветры задумаўшыся апускаюцца сняжынкі. Дрэвы працягваюць ім насустрач рукі – галінкі, назбіраўшы, цяжка іх апускаюць да зямлі. Дамы ў горадзе адразу сталі урачыстымі, ім зіма насунула шапкі. З-за снегу вечар стаў святлей і безабаронным. Ліхтары на вуліцы пакрыўджана і блізарука ўтаропіліся ў прастору, снег заляпіў ім вочы – не падглядваў. А я стаяў ўвечары на плошчы, не варушачыся і атрымліваючы асалоду ад гэтай казкі. Лёгкія ўзорныя сняжынкі садзіліся на вейкі, ахутвалі ўсю вопратку, кружылі свой карагод. Зямля памылася, апранулася ў белы нарад. У мяне пад акном расце рабіна. Я гляджу на яе і адчуваю здзіўленне як яна такая стройная і далікатная можа супрацьстаяць і марозам і цяжкаму снегу, які ўпаў на яе. А здалёк, я быццам бачу не дрэва, а казачную дзяўчыну, якая надзела серабрыстае футра, завязала белую пухнатую хустку, якая на сонцы здаецца проста чароўнай – столькі гуляе на ёй фарбаў. Здаецца, калі дакранешся да рабіны, знікне казка. Я гляджу на рабіну і бачу, што дзесьці на яе далікатных галінках вісяць нахмураныя ледзяшы, на якіх гуляе сонечны зайчык. Гэтыя ледзяшы – як сумныя слёзы маёй прыгажуні. Але вось пачалі танцаваць вальс далікатныя сняжынкі з халодным ветрам. Склаліся ў загадкавую фігуру. Што гэта ? Я гляджу, гляджу … Вядома ж, гэта да маёй прыгажуні – рабінкі скача прынц на белым кане.
Вось такая ў мяне зімовая казка. Я ведаючы, што ў свеце яшчэ ёсць шмат цудаў, якія дораць радасць і асалоду. Але заўсёды мяне будзе хваляваць прыгажосць зімы, і назаўжды запомніцца маярабінка – снягурка.
Встреча состоялась отец горд своим взрослым сыном. При встрече с отцом Аркадий испытывает "искреннюю почти детскую радость
Сделала что смогла
Параллели́зм:Увижу ль я твой светлый взор?
Услышу ль нежный разговор?
Пушкин А.С. из произведения "Руслан и Людмила
Анафора:Черноглазую девицу,
Черногривого коня.
— Лермонтов М. Ю. Узник
Эпифора:
Фестончики, всё фестончики: пелеринка из фестончиков, на рукавах фестончики, эполетцы из фестончиков, внизу фестончики, везде фестончики.
— Н. В. Гоголь. Мёртвые души
Отличия по форме "Тысяча и одна ночь" от народных сказок про <span>путешествие героя:
-Отсутствие </span>зачина,присказки,концовки.
-Отсутствие темы добра и зла,просто повествование.
-Нет морали,поучения и уроков будущему поколению.
-Нет повторов,магических цифр и обязательных волшебных превращений.
-Размер может быть большим,а в народных сказках малым.
-Форма повествования зависит от конкретной сказки,а не как в народных,не подчинена законам сказки.
Мне очень жаль, что я не могу вам сказать, как зовут этого маленького человека, и где он живет, и кто его папа и мама. В потемках я даже не успел как следует разглядеть его лицо. Я только помню, что нос у него был в веснушках и что штанишки у него были коротенькие и держались не на ремешке, а на таких лямочках, которые перекидываются через плечи и застегиваются где-то на животе.
Как-то летом я зашел в садик, – я не знаю, как он называется, на Васильевском острове, около белой церкви. Была у меня с собой интересная книга, я засиделся, зачитался и не заметил, как наступил в Когда в глазах у меня зарябило и читать стало совсем трудно, я за хлопнул книгу, поднялся и пошел к выходу.
Сад уже опустел, на улицах мелькали огоньки, и где-то за деревьями звенел колокольчик сторожа.
Я боялся, что сад закроется, и шел очень быстро. Вдруг я остановился. Мне послышалось, что где-то в стороне, за кустами, кто-то плачет.
Я свернул на боковую дорожку – там белел в темноте небольшой каменный домик, какие бывают во всех городских садах; какая-то будка или сторожка. А около ее стены стоял маленький мальчик лет семи или восьми и, опустив голову, громко и безутешно плакал.
Я подошел и окликнул его:
– Эй, что с тобой, мальчик?
Он сразу, как по команде, перестал плакать, поднял голому, посмотрел