Мораль проста: 1 Никогда не считай себя умнее и хитрее других.2 Будь внимателен и осторожен. 3 Прежде чем что то сделать, подумай.4 Имей свое мнение.5 Учись на чужих ошибках,а не на своих.
Н<span>авошта людзям дадзена жыццё? Каб проста прайсці праз яго, як па лесвіцы, ад дзяцінства да старасці, ад нараджэння да смерці? Каб загарэцца, як ліхтар, і хутка згаснуць, адысці ў нябыт? </span>
<span> Не проста так чалавек прыходзіць у свет, крочыць па ім, пакідаючы ўласныя сляды, як біяграфію свайго жыцця, ды і пішацца яна па-рознаму. Ёсць адбіткі тваіх крокаў ад уласнай хаты да суседняй, але іх хутка зацярушыць снег, усё схавае пад сваім халодным абрусам нябыт. Ёсць сляды, якія пакідае чалавек толькі на помніку: дзве даты і працяжнік паміж імі, а за імі — адзіноцтва цемры. </span>
<span> Але ёсць іншыя сляды. Маленькі прамежак часу адводзіцца на наша жыццё, а ў адносінах да космасу і наогул ён зводзіцца ў адно імгненне. I, на маю думку, пражыць гэта імгненне трэба так, каб пакінуць свой след, светлы і глыбокі, у сэрцах людзей, на «сэрцы» Зямлі. І след гэты называецца памяццю, і толькі ёй падаравана вечнасць. </span>
<span> Усе твае добрыя справы не на карысць сабе, а дзеля іншых, зробленыя не за плату, а па жаданні сэрца, доўга жывуць, гараць нязгасным полымем павагі і ўдзячнасці. Гэтыя справы — сляды, якія называюцца памяццю людской, што дапамагае табе, падбадзёрвае ў цяжкія хвіліны, у жыццёвую сцюжу, бо вяртаецца да твайго сэрца бумерангам, нясе на сваіх крылах сілу ўдзячнасці іншых людзей, якім ты калісьці працягнуў руку падтрымкі, а, магчыма, і проста падараваў светлую ўсмешку надзеі. </span>
Кожны чалавек павінен зразумець адну простую ісціну: ён не вечны на гэтым свеце. Жыццё можа абарвацца ў любую хвіліну, і таму трэба задумацца зараз: а што ты зрабіў за гэты маленькі прамежак часу? 3 якім сэрцам ты прыйдзеш на суд сваіх дзядоў і прадзедаў?
Жил-был доктор. Он был добрый. Звали его Айболит. И была у него злая сестра, которую звали Варвара.Больше всего на свете доктор любил зверей.В комнате у него жили зайцы. В шкафу у него жила белка. В буфете жила ворона. На диване жил колючий ёж. В сундуке жили белые мыши. Но из всех своих зверей доктор Айболит любил больше всего утку Кику, собаку Авву, маленькую свинку Хрю-Хрю, попугая Карудо и сову Бумбу.Очень сердилась на доктора его злая сестра Варвара за то, что у него в комнате столько зверей. Прогони их сию же минуту, кричала, она. — Они только комнаты пачкают. Не желаю жить с этими скверными тварями!Нет, Варвара, они не скверные! говорил доктор. Я очень рад, что они живут у меня.Со всех сторон к доктору приходили лечиться больные пастухи, больные рыбаки, дровосеки, крестьяне, и каждому давал он лекарство и каждый сразу становился здоров. Если какой-нибудь деревенский мальчишка ушибёт себе руку или поцарапает нос, он сейчас же бежит к Айболиту.