Н<span>авошта людзям дадзена жыццё? Каб проста прайсці праз яго, як па лесвіцы, ад дзяцінства да старасці, ад нараджэння да смерці? Каб загарэцца, як ліхтар, і хутка згаснуць, адысці ў нябыт? </span> <span> Не проста так чалавек прыходзіць у свет, крочыць па ім, пакідаючы ўласныя сляды, як біяграфію свайго жыцця, ды і пішацца яна па-рознаму. Ёсць адбіткі тваіх крокаў ад уласнай хаты да суседняй, але іх хутка зацярушыць снег, усё схавае пад сваім халодным абрусам нябыт. Ёсць сляды, якія пакідае чалавек толькі на помніку: дзве даты і працяжнік паміж імі, а за імі — адзіноцтва цемры. </span> <span> Але ёсць іншыя сляды. Маленькі прамежак часу адводзіцца на наша жыццё, а ў адносінах да космасу і наогул ён зводзіцца ў адно імгненне. I, на маю думку, пражыць гэта імгненне трэба так, каб пакінуць свой след, светлы і глыбокі, у сэрцах людзей, на «сэрцы» Зямлі. І след гэты называецца памяццю, і толькі ёй падаравана вечнасць. </span> <span> Усе твае добрыя справы не на карысць сабе, а дзеля іншых, зробленыя не за плату, а па жаданні сэрца, доўга жывуць, гараць нязгасным полымем павагі і ўдзячнасці. Гэтыя справы — сляды, якія называюцца памяццю людской, што дапамагае табе, падбадзёрвае ў цяжкія хвіліны, у жыццёвую сцюжу, бо вяртаецца да твайго сэрца бумерангам, нясе на сваіх крылах сілу ўдзячнасці іншых людзей, якім ты калісьці працягнуў руку падтрымкі, а, магчыма, і проста падараваў светлую ўсмешку надзеі. </span> Кожны чалавек павінен зразумець адну простую ісціну: ён не вечны на гэтым свеце. Жыццё можа абарвацца ў любую хвіліну, і таму трэба задумацца зараз: а што ты зрабіў за гэты маленькі прамежак часу? 3 якім сэрцам ты прыйдзеш на суд сваіх дзядоў і прадзедаў?
Старший Рюрик сел княжить у <em>словен </em>в Новгороде. Второй брат сел в землях угро-финского племени весь в городе <em>Белозерске,</em> а третий -в <em>Изборске.</em>
Мой друг чуть старше меня, но на вид ему можно дать около шестнадцати лет. Он немного выше среднего роста, широкоплечий и стройный.
Лицо у моего приятеля вытянутое, тонкое, с высоким лбом и едва заметным шрамом под тёмно-русой чёлкой. Брови у него дугообразные. чуть светлее волос.
Говорят, что глаза-зеркало души. Это на самом деле так. Я убеждаюсь в правдивости данных слов, когда смотрю на лицо моего товарища. Его большие вдумчивые глаза, тёмно-серые, как море во время шторма, всегда излучают невероятную доброту, любовь к ближним и кроткую печаль.
При разговоре мой друг часто улыбается, и тогда у него на щеках появляются ямочки. Он изредка поднимает плечи, разводит ладони в сторону или закладывает руки за спину, когда волнуется.
Мне нравится общаться с ним, потому что он добрый, умный и совершено не умеет сердиться. _________________________________________________________ .........................................................