В минУту жИзни трУдную, теснИтся ль в сЕрдце грУсть,
однУ молИтву чУдную твержУ я наизУсть. Есть сИла благодАтная в созвУчьи слов живЫх, и дЫшит непонЯтная, святАя прЕлесть в них. С душИ как врЕмя скАтится, сомнЕнье далекО- и вЕрится и плАчется, и так легкО, легко...
Этот рассказ наводит на мысли об упорстве и стремлении преодолевать все
трудности на своем пути. Нередко человек, подобно этому цветку,
подвергается самым тяжелым испытаниям. И для того чтобы не сломаться и
пройти через все испытания с высоко поднятой головой, требуется немало
сил и мужества. История невиданного цветка вселяет в читателя надежду.
Надежду на то, что все трудности обязательно будут преодолены. Нужно
только поверить в себя и до конца бороться за свое счастье.
Характары и вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзенныя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццевыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыцце — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
В «неперспектыўнай» весцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Анна, Василий Мульцік и Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыцце. Анна ўвесь время, как и Мульцік, працавала на зямлі. Ни адпачынку, ни радасці не ведала. В вайну и пад бомбамі ляжала, и ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзин месяц. I апошні сын Віцек нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес в турме. Но Анна не азлобілася на жыцце. Яна толькі уставшая думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... И нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялегкі лес. Эн «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць втором цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ноги адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потом ваяваў — два случае параніла, тры случае кантузіла. I гэта яшчэ не ўсе! Двух дзетак по вайну пахаваў, и ніпічымніца пасляваенная была, и дом пярун паліў, и карова здыхала, и жонка памерла, и сын апошні пяць гадоў пісем не пешая». Гора ўзмацніла душу Василя, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрыней, якая, колькі ни раздавай, не вычэрпваецца, как тот калодзеж, што некалі паіў всю веску. Ад Мульціка идзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ен бачыць, как чакае Анна весткі ад свайго няўдалага сына, и піпіа ад имя Віцька лист на радые, каб перадалі для маке яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая и ўзнеслая душа адкрываецца ў яго, калі ен кажа пра ласкавыя матчыны руки, што пяклі самы вкусные хлеб, пра родную хату и бярозкі пад акном. Мульцік — паэт и ў адносінах да зямлі-карміцелькі, и да сонца, которое для яго вышэй и магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца даст жыцце раслінам, и жывелам, и чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, эн размаўляе з ім, как с блізкім. Ен добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці и не ў бяздзейнасці: «Шчасце с чужых рук заўседы кіслае... Шчасце самом рабіць трэба». Мульцік николи не ішоў насуперак сваим перакананням, пацверджаным жыццем папярэдніх пакаленняў взглядам. I легкая ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. В Мульціку и Ханне ўвасоблена гармония натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Василя и Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя с болью думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццевы вопыт, што выстудзяцца іх хаты и зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, потому что никто не будзе браць с яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі и асірацее зямля продкаў. И не так адзіноцтва мучыць старых, как тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цеплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды герои А. Дударава ўвасабляюць гармонию спрадвечнага вясковага жыцця с яго высокімі патрабаваннямі и крытэрыямі.
О весне писали и Тютчев , и Фет. Но разница заметна.
Весна Тютчева - отрешена от мира, божественна. У Фета - земная красавица, доставляющая удовольствие людям своей теплотой.
У "поэта мысли " она - высока, недоступна, живет по своим законам, поэтому ее призывают, ждут . У Тютчева этот призыв выражен повелительным наклонением глагола : " приди".
Постоянные прилагательные в стихотворении Фета отражают положительные эмоции : солнце - теплое, ландыш - душистый, любовь - бесконечна.
Постоянные прилагательные, используемые в шедевре, Тютчева " говорят" о смятении, противоречии в душе автора : весна - отцветшая, океан - безбрежный, испытания - строгие.
Стих Фета льется аки народная песня, под него засыпаешь , много сонорных, передающих приметы весны ( Р, Л, Н). Почти нет никаких знаков, замедляющих темп.
Тютчев эмоционален, то размышляет, то прерывает мысль. Об этом свидетельствуют восклицательный знак , многоточие, тире. Автор предлагает читателю представить и увидеть....Шипящие звуки влекут к тихому созерцанию шумного времени года.
---
Мы прочитали стихотворение Ф. И. Тютчева " Весна" и лирическую миниатюру А. А. Фета " Весенние мысли".
1) Козел да Баран
2) Кот-вор
3) Побег
4) Добыли огонь
5) Приход медведя
6) Приход волков
7) Возвращение Кота, Козла и Барана