Хм..., Можно что-то вроде...
1)-Дорогая, нужно повесить картину
- Может повесить на эту стену?
2) - Держите ровнее, отлично
3) Сын, принеси мне лестницу, повесим ее немного выше.
4) Держите лестницу, чтобы я не упал. Для начала нужно забить гвоздь.
5) *Ты-дыщь*
-Аааааа, ты ударил меня по голове!
6) *Ты-дыщь*
- Аааааааа, почему ты перестала держать лестницу? Я из-за тебя ударил молотком по пальцам.
7) *Вжжжжик**съехала лестница*
- Ааа, папа, ты меня придавил лестницей!
8)*Папа закрыл лицо рукой* *В голове произнес:"о Господи, что за семья*
9) *Перебинтовали друг друга*
Папа:"Ну, в принципе, и так неплохо")
У аповесці "Сотнікаў", як і ў большасці твораў В. Быкава, узнімаецца
праблема асабістай адказнасці чалавека за лёс іншых людзей, высвятляюцца
прычыны маральнага падзення, здрадніцтва адных і духоўнай велічы,
высакароднасці другіх. Аўтар даследуе пытанне, на што здольны чалавек ва
ўмовах, "калі магчымасці абараніць жыццё вычарпаны ім да канца і
прадухіліць смерць немагчыма". Цэнтральнымі героямі аповесці з'яўляюцца
партызаны Сотнікаў і Рыбак. У барацьбе з ворагам яны не навічкі. Сын
героя грамадзянскай вайны, камандзір батарэі Сотнікаў ваяваў на фронце,
трапіў у палон, цудам вырваўся з яго і прадоўжыў барацьбу ў партызанскім
атрадзе. За плячыма старшыны стралковай роты Рыбака франтавыя баі,
акружэнне, удзел у партызанскім руху. Лёс асабліва зблізіў герояў твора
пры выкананні задання па здабычы для партызан харчоў. Ідучы на выкананне
задання, яны па-рознаму рэагуюць на будучую небяспеку, і здаецца, што
дужы, энергічны і кемлівы Рыбак больш здольны на подзвіг, чым фізічна
слабы і хворы Сотнікаў. Але калі Рыбак, які ўсё жыццё "ўхітраўся знайсці
які-небудзь выхад", унутрана гатоў да здрады, то Сотнікаў да апошняга
ўздыху застаецца верным абавязку чалавека і грамадзяніна. Героям твора
не ўдалося выканаць апошняе партызанскае даручэнне: яны трапілі пад
абстрэл паліцаяў і, хаваючыся ад іх на гарышчы ў хаце Дзёмчыхі, былі
ўзяты ў палон. Перад смяртэльнай пагрозай Сотнікаў і Рыбак паводзяць
сябе адпаведна сваім характарам і ідэйным перакананням. Сотнікаў з
гонарам праходзіць праз цяжкія выпрабаванні і ў самай бесчалавечнай
сітуацыі застаецца чалавекам, адданым Радзіме, верным сваім высакародным
ідэалам. Ён, безумоўна, жадаў бы загінуць у баі і амаль "ужо
зайздросціў тысячам тых шчасліўцаў, што знайшлі свой канец на шматлікіх
палях баёў". Але гэта стала немагчымым. І таму ў ноч перад пакараннем
Сотнікаў думае не пра сябе, а кіруецца высокімі маральнымі прынцыпамі,
думае пра тое, як выратаваць Дзёмчыху і старасту Пётру. Запатрабаваўшы
следчага, ён заявіў: "Я - партызан, астатнія тут ні пры чым". На жаль,
гэта прызнанне не падзейнічала на катаў: раніцай з пяці падрыхтаваных
для павешання петляў засталася свабоднай толькі адна, прызначаная для
Рыбака. Паводзіны Рыбака ў крытычнай для яго жыцця сітуацыі іншыя. Не
будучы нягоднікам, перакананым здраднікам і ворагам, ён любымі магчымымі
сродкамі (нават смерцю таварыша) хоча захаваць жыццё. Рыбаку здаецца,
што, застаўшыся жывым, ён зможа ашукаць ворагаў, уцячы да партызанаў і
прадоўжыць там далейшую барацьбу з акупантамі. Аднак сітуацыя, у якой
апынуўся герой твора, вымушае яго крок за крокам дагаджаць і ўступаць
каварнаму і бязлітаснаму ворагу, хітраваць і выкручвацца перад ім,
думаць толькі аб сабе, ігнараваць інтарэсы іншых і, нарэшце, скаціцца ў
духоўную бездань. Зразумеўшы жахлівасць свайго здрадніцкага становішча,
Рыбак спрабуе павесіцца (у прыбіральні), але гэтаму перашкодзілі
абставіны. І тады герой твора спрабуе апраўдаць свае дзеянні, вінаваціць
за гэта не столькі сябе, колькі жорсткія ваенныя ўмовы, ненавісны
вайсковы лёс і нават Сотнікава, хвароба і раненне якога нібыта паслужылі
асноўнай прычынай іх палону. Аповесць "Сотнікаў" вызначаецца глыбокім
філасофскім роздумам аб жыцці і смерці, аб чалавечым абавязку і
гуманізме, якія несумяшчальныя з любымі праявамі эгаізму. Паглыблены
псіхалагічны аналіз кожнага дзеяння і руху герояў, кожнай іх думкі і
слова - адна з вызначальных рыс твора. Вялікая духоўная моц Сотнікава
заключаецца ў тым, што ён, пастаўлены перад выбарам жыцця і смерці,
здолеў прыняць смерць і тым самым паказаў веліч чалавечага духу,
нязломнасць характару, непахісную веру ў будучыню людзей.<span>
</span>
В этом произведении рассказывается об Ассоль. Ассоль была бедной девушкой. Мать у нее умерла, и жила она с отцом. Их в городе никто на любил, особенно отца. Ее отец раньше был матросом, а когда вернулся, стал делать деревянные игрушки. Однажды Ассоль пошла в магазин, чтобы отдать игрушки отца продавцу, и заметила в корзине очень красивый кораблик с алыми парусами. Ассоль опустила его на воду, и вдруг его подхватило течение и понесло вперед. Ассоль помчалась за корабликом. Игрушка привела девушку к одному человеку, который представился волшебником. Он предсказал ей, что однажды к берегу Каперны приплывет прекрасный корабль с алыми парусами, на котором будет плыть прекрасный принц. Под прекрасную музыку от корабля отделится лодка. И прекрасный принц посадит ее на корабль, и она уедет навсегда в прекрасную страну. Ассоль была мечтательной девушкой и поверила в это предсказание. С тех пор в городе ее стали считать совсем сумасшедшей. Но Ассоль было все равно. Она жила этой мечтой. Она очень верила в то, что однажды за ней приплывет принц под алыми парусами.
<span>В то же время далеко от Ассоль родился Артур Грей. Он появился в богатой обеспеченной семье и мог бы жить спокойной уравновешенной жизнью, но он был не похож на своих родителей. Грей жаждал приключений и однажды сбежал из дома и поступил юнгой на корабль. Артур очень старался, практиковался и через определенный срок он из юнги стал капитаном на своем собственном корабле. </span>
<span>Однажды он поехал со своим матросом на рыбалку. Грей там увидел спящую девушку. Она ему очень понравилась. Он снял со своего пальца самый дорогой красивый перстень и одел ей на палец. Затем он отправился вместе с матросом в близлежащий трактир. Там он узнал об Ассоль и предсказании. Ему захотелось его исполнить. </span>
<span>В этой прекрасной сказке, как и во всех других, хорошая и счастливая концовка. Грей приплыл к Ассоль под алыми парусами, посадил ее на корабль, и они уплыли навсегда в прекрасную страну. </span>
Это произведение частично можно назвать сказкой. Во-первых, у Грина местность, которая не существует на карте, имена, которых нет на белом свете. А еще там, как и во всех сказках, счастливый конец.
<span>В этом произведении есть и еще один момент волшебства: то, что предсказание волшебника сбылось, хотя, когда он это говорил, он не подозревал, что именно так и будет. Ему просто хотелось сделать Ассоль приятно. Но, с другой стороны, тут говорится не о волшебстве. Ведь главные герои сами добились того, что предсказание волшебника исполнились. </span>
<span>Суть этой сказки в том, что если очень верить и приложить усилия, все сбудется. Хотя это произведение скорее об идеализме, но я считаю, что в реальном мире это невозможно. И вообще, в этой сказке все очень просто, а в жизни – нет.</span>
Р.На дворе трава, на траве дрова, не руби дрова, на траве двора.
С.Суровый суворовец Суворов сурово сверлил сверлом сырую стену суворовского училища.