Вадзiцы(Р.склон); крынiцы(Р.склон); нi сцюжы(Р.склон); нi спёкi(Р.склон); яду(В.склон);справу(В.склон); работу(В.склон); за руку(В.склон);рыбка(Н.склон); рацэ(М.склон): не у́ раке (М. склон); на ваду(В.склон); пад ваду (В.склон).
Мухаморамі, блнднымі паганкамі, абабкамі, падасінавікамі, жучкамі, чарвячкамі, грыбах, вожыкам.
Чытаючы вершы Пімена Панчанкі, нявольна становішся удзельнікам падзей тых страшных дзён, калі вайна палохала і дзяцей, і дарослых. Пісьменнік паказвае весь жах таго, што было з людзьмі, якія ў пэўны момант страцілі блізкіх.
Адным з пракладаў пасляваеннай паэзіі Пімена Панчанкі стаў верш "Дзеці вайны". Ён быў напісан ў 1943 годзе, калі вайна сустрэла усіх жыхароў Беларусі. Аўтар паказвае чытачу, што ў дзяцей таго часу не было дзяцінства: ім трэба было дапамагаць дарослым:
<em>Iм не спявалi маткi калыханкi,</em>
<em>Яны не чулi казак ад дзядоў,</em>
<em>Палохаў iх ахрыплы голас танка,</em>
<span><span><em>Трывожыў iх журботны ёнк удоў.</em>
</span>Назва верша таксама незвычайная: аўтар ўзяў два несумяшчальныя паняцці: дзеці - радасць і жыццё, і вайна - гора і смерць. Але нават ў такіх абставінах людзі жывуць надзеяй на перамогу:
</span><em>Зацiхнуць бiтвы. Вораг будзе знiшчан.</em>
<em>I дзецi прычакаюць таго дня,</em>
<em>Калi з-пад воблака ўпадзе на папялiшчы,</em>
<span><em>Як цёплы дождж, густая цiшыня.</em>
</span>
"Перамога!" - гэта салодкае слова будуць крычаць людзі з розных бакоў. Але падзеі вайны пакінуць след ў іх жыцці назаўсёды:
<em>Лагодны гром за дальняю дубровай</em>
<em>Напомнiць iм пра жах бамбардзiровак.</em>
<em>I часта, часта ў чыстыя iх сны</em>
<span><em>Ўрывацца будуць галасы вайны.
</em></span>
Такім чынам, Пімен Панчанка майстарскі перадае пачуцці дзяцей вайны. Пісьменнік гаварыць нам, што, калі нехта захоча пачаць гэтыя страшныя, бесчалавечныя падзеі, павінен падумаць пра дзяцей, якія загінуць за чужыя грахі.
<span> Ці многія з нас зараз звяртаюць увагу на бабуль і дзядуль? Шмат хто разважае так: «А чаго на іх азірацца? Яны ўжо пажылі сваё. Чаго ім яшчэ трэба?» А яны ж таксама людзі, і ім патрэбна чалавечая цеплыня. Тым болып, што яны могуць падзяліцца з намі сваімі ведамі. Старыя людзі жылі бліжэй да зямлі, і яны не забываюцца, як часам мы, аддзячыць ёй за цеплыню і шчодрасць.</span>
<span> Можа, калі-небудзь трэба прыслухацца і да старых і людзей? Магчыма, яны часта не разумеюць нас, сённяшніх, бо жылі ў зусім іншы час, калі маральныя каштоўнасці былі інакшыя. Але заўсёды яны дапамогуць трапнай заўвагай, падбадзёраць ласкавым словам.</span><span>Лёс старых людзей шмат у чым залежыць ад нас. Беражыце іх, людзі, прашу вас! Беражыце.</span>