Чытаючы вершы Пімена Панчанкі, нявольна становішся удзельнікам падзей тых страшных дзён, калі вайна палохала і дзяцей, і дарослых. Пісьменнік паказвае весь жах таго, што было з людзьмі, якія ў пэўны момант страцілі блізкіх.
Адным з пракладаў пасляваеннай паэзіі Пімена Панчанкі стаў верш "Дзеці вайны". Ён быў напісан ў 1943 годзе, калі вайна сустрэла усіх жыхароў Беларусі. Аўтар паказвае чытачу, што ў дзяцей таго часу не было дзяцінства: ім трэба было дапамагаць дарослым:
<em>Iм не спявалi маткi калыханкi,</em> <em>Яны не чулi казак ад дзядоў,</em> <em>Палохаў iх ахрыплы голас танка,</em> <span><span><em>Трывожыў iх журботны ёнк удоў.</em>
</span>Назва верша таксама незвычайная: аўтар ўзяў два несумяшчальныя паняцці: дзеці - радасць і жыццё, і вайна - гора і смерць. Але нават ў такіх абставінах людзі жывуць надзеяй на перамогу:
</span><em>Зацiхнуць бiтвы. Вораг будзе знiшчан.</em> <em>I дзецi прычакаюць таго дня,</em> <em>Калi з-пад воблака ўпадзе на папялiшчы,</em> <span><em>Як цёплы дождж, густая цiшыня.</em> </span> "Перамога!" - гэта салодкае слова будуць крычаць людзі з розных бакоў. Але падзеі вайны пакінуць след ў іх жыцці назаўсёды:
<em>Лагодны гром за дальняю дубровай</em> <em>Напомнiць iм пра жах бамбардзiровак.</em> <em>I часта, часта ў чыстыя iх сны</em> <span><em>Ўрывацца будуць галасы вайны. </em></span> Такім чынам, Пімен Панчанка майстарскі перадае пачуцці дзяцей вайны. Пісьменнік гаварыць нам, што, калі нехта захоча пачаць гэтыя страшныя, бесчалавечныя падзеі, павінен падумаць пра дзяцей, якія загінуць за чужыя грахі.
У небе узышоу двурогi месяц.Ярка свецяць зоркi.Месяц асвяцiу вулiцу.Усе навокал спiць.Ен будзе свяцiць да ранiцы.Сонца яшчэ спiць.Яно прачнецца ранiцаю