<span>1) Адна з першых была " Людзi на балоце ", прызнаючыся, (дзеепрыметник) яна мне вельмi падабалася. Не хацелася, каб эмацыянальна людзей заценьвала балота, якое у маёй бiяграфii вельмi ж далося у знакi. (складаны сказ з розными видами сувязи)
2) I, раптам,(уводнае слова) лёгка уздымау, супакоiyшы сябе, (дзеепрыметны зварот) фiласофскую пiгулкаю, (складаназалежны сказ) што калi будзе добрая кнiга, то да назвы адразу прывыкнецца.</span>
Жыве ў Белавежскай пушчы прыгожы жыхар Алень, яму далі мянушку Алежка. Было гэта некалькі гадоў назад, абыходзячы мяжу, пагранічнікі пачулі нейкі падазроны шорах на паласе зямлі. Убачыўшы успышку свету ад ліхтароў, аляніха вельмі спалохалася і кінулася у глыбіню лесу. Але на ускопаным кавалку зямлі астаўся ляжаць нейкі белы камочак – маленькае навароджанае алянятка. Пагранічнікі доўга стаялі ічакалі, бо думалі, што аляніха вярнецца за сваім дзяцем. Але яна не прыйшла. Забралі пагранічнікі з сабой на заставу маленькую жывёлу. Паілі яе, кармілі так і вырасцілі. Імя яму далі Алежка. Ён быццам бы сабака хадзіў следам за пагранічнікамі.
Алежка нават басціся навучыўся і паддаваў пагранічнікам па адным месцы, трэба было толькі нагнуцца. У хуткім часе аддалі Алежку у запаведнік, паставілі яго у загон. Але чымсці яму гэта месца не спадабалася і пераскочыў алень у загон да зуброў. Зубры адразу не прынялі аленя, ганялі яго кругам, а потым і здружыліся.
Аднойчы пагранічнік накарміў Алежку бутэрбродам з чорнай ікрой.А алені ікру з роду ня любяць і не пераносяць, выплюнуў Алежка бутэрброд і затаіў на пагранічніка крыўду. Вось такі алень водзіцца у Беларусі.
Можно спросить? А что с ними делать надо?
Мама гэта першае слова якое чалавек гаворыць.
Пакахаў юнак дзяўчыну, а тая запатрабавала, каб ён прынёс ёй матчына сэрца, - і тады адкажа яму ўзаемнасцю. I юнак выканаў тую ўмову... А калі нёс сваёй каханай матчына сэрца, спатыкнуўся і выцяўся. I сэрца спыталася: «Ці не балюча табе, сынок?»Самаахвярнасць і ўсёдаравальнасць - вышэйшая выява святой любові, бо толькі святыя здольны на такое пачуццё. Кожнаму грэшнаму разам з жыццем даецца і чалавек, праз якога прыходзіць жыццё, і да скону яно асветлена святым пачуццём матчынай любові. Гэтую любоў нельга вызначыць, вытлумачыць, вымераць, бо яна - дар Усявышняга, як само жыццё. Фантастычнымі сродкамі славяць матчыну любоў паэты, бо розумам усвядоміць яе немагчыма - «цуды можна разумець толькі сэрцам». У Цёткі ёсць хвалюючы верш «Тры кветкі», напісаны паводле народнага падання пра юнака, што ў доўгую нялёгкую дарогу ўзяў тры кветкі: ад друга, каханай і маці. У самы крытычны момант свайго жыцця юнак дастаў дарагі дарунак і ўбачыў: дзве кветкі завялі, жывой была толькі трэцяя - матчына.<span>У вершы «Голас» групоўкай слоў і выразаў з нарастаннем іх сэнсавай выразнасці («незнаёмы», «друг», «любая», «маці» - «здзівіць», «спыніць», «сагрэць сонцам лета», «вярнуць з таго свету») Максім Танк дасягае афарыстычнасш ва ўслаўленні маці і яе бязмежнай любові да дзяцей:</span>