Всмысле план? мы его читали вот недавно я только содержание знаю.
Ёлка - важны сімвал Новага года. У нашай сям'і гэта свята ніколі не абыходзіцца без ёлкі. Звычайна мы ўпрыгожваем ёлку дваццаць сёмага снежня - у дзень нараджэння маёй малодшай сястры.
Елачныя цацкі ў нас у асноўным старыя. Яны дасталіся нам ад маіх бабулі і дзядулі. Гэтыя цацкі вельмі прыгожыя і разнастайныя, у адрозненне ад аднолькавых і нецікавых сучасных шарыкаў. Сярод іх ёсць фігуркі людзей, жывёл, казачных персанажаў, шышкі, ледзяшы, сняжынкі і шмат іншага. Цацкі ў асноўным шкляныя, таму, на жаль, іх з кожным годам становіцца ўсё менш. Яны часам разбіваюцца, але, як кажа мая мама, гэта добрая прыкмета.
Колькасць бабуліных цацак памяншаецца, таму мы кожны год купляем трохі сучасных: рознакаляровыя шарыкі з пластыка, якія не разбіваюцца, але і не вылучаюцца асаблівай разнастайнасцю. А вось сучасныя гірлянды вельмі прыгожыя. У нас ёсць пластыкавая гірлянда чырвонага колеру ў выглядзе званочкаў, залацістая з матылькоў, гірлянда з рознакаляровымі лямпачкамі.
Спачатку мы вешаем на ёлку гірлянду з лямпачак. Потым развешваем цацкі. У гэтым заўсёды ўдзельнічае ўся сям'я. Гэта наша традыцыя. Мы з сястрой упрыгожваем ёлку знізу, а бацькі - зверху. Пасля таго, як развешаны ўсе цацкі, вешаюцца пластыкавыя гірлянды. Пад ёлку мы заўсёды ставім фігуркі Дзеда Мароза і Снягуркі.
<span>Вось і гатовая наша елачка. Цяпер трэба берагчы яе ад ката, які вельмі любіць гуляць з елачнымі цацкамі і гірляндамі, часам пераварочваючы ёлку. Кузя, трымайся далей ад елкі! Не чапай нашу прыгажуню!</span>
<span>Акропленая расой трава, іскрылася на сонцы.
</span><span>У кусціку ,расой абмытым, спявае песню салавей.
</span><span> Ахоплены радасцю, ён весела смяецца.
</span><span>Ляжыць перад намі, умыты агнямі, чароуны прастор.
</span><span>Чаромха цвіла і укрытая белай квеценню, быцам, мігцела</span>
<span> Я видел, как она уходила, и как он долго смотрел ей вслед.</span>Ещё недавно мы вспоминали, что были очень с ним дружны и что при любой возможности старались увидеться друг с другом.<span>Когда он подошёл, я спросил, куда надо идти дальше. </span>Он объяснил, что нам придётся уйти как можно скорее, и добавил, что даст нам немного еды в дорогу. Я подумал, что пора уже двигаться, чтобы быть к вечеру там, где мы должны были встретиться.
Вчера он рассказывал, что люди покидают свои жилища, и что скоро некому
будет растить пшеницу, и что никто не знает, что нужно делать.Нам сказали, что мы должны будем быть там, когда придут гости, чтобы открыть дверь, и чтобы принять верхнюю одежду.<span> Ему явно было больно, он задыхался, и сердце его бешено стучало, когда, наконец, приехала скорая.</span>