1) <span>Хоть какая беда, а эта старуха ладно сдумает, тихонько скажет.
</span> Если возникают препятствия на пути к цели, не стоит совершать необдуманные поступки.
2) Глаза страшатся, а руки делают.
Какие бы не были трудности, не стоит бояться браться за что-то новое. Как бы тяжело не казалось вначале, не стоит преувеличивать трудности.
3) Собирай по ягодке - наберешь кузовок.
Чтобы достичь большой цели, нужно начинать с малого.
ПРОКРУСТОВО ЛОЖЕ в греческой мифологии ложе, на которое великан-разбойник Прокруст насильно укладывал путников: тем, кому ложе было коротко, обрубал ноги; тех, кому было длинно, вытягивал (отсюда имя Прокруст - "растягивающий"). В переносном смысле - искусственная мерка, не соответствующая сущности явления.Лотова жена (Библия) символ непослушания Богу. Оглянулась назад (на свое богатство которое имела в Содоме, городе который Бог истребил за грехи) и стала соляным столбом, как знак того, что если Бог дает тебе избавление не смотри на старое (греховное).
Ответ:
Бунин "Кавказ"
Объяснение:
Точно не уверен, есть несостыковки, но посмотрите вдруг, то, что ищите.
Н<span>авошта людзям дадзена жыццё? Каб проста прайсці праз яго, як па лесвіцы, ад дзяцінства да старасці, ад нараджэння да смерці? Каб загарэцца, як ліхтар, і хутка згаснуць, адысці ў нябыт? </span>
<span> Не проста так чалавек прыходзіць у свет, крочыць па ім, пакідаючы ўласныя сляды, як біяграфію свайго жыцця, ды і пішацца яна па-рознаму. Ёсць адбіткі тваіх крокаў ад уласнай хаты да суседняй, але іх хутка зацярушыць снег, усё схавае пад сваім халодным абрусам нябыт. Ёсць сляды, якія пакідае чалавек толькі на помніку: дзве даты і працяжнік паміж імі, а за імі — адзіноцтва цемры. </span>
<span> Але ёсць іншыя сляды. Маленькі прамежак часу адводзіцца на наша жыццё, а ў адносінах да космасу і наогул ён зводзіцца ў адно імгненне. I, на маю думку, пражыць гэта імгненне трэба так, каб пакінуць свой след, светлы і глыбокі, у сэрцах людзей, на «сэрцы» Зямлі. І след гэты называецца памяццю, і толькі ёй падаравана вечнасць. </span>
<span> Усе твае добрыя справы не на карысць сабе, а дзеля іншых, зробленыя не за плату, а па жаданні сэрца, доўга жывуць, гараць нязгасным полымем павагі і ўдзячнасці. Гэтыя справы — сляды, якія называюцца памяццю людской, што дапамагае табе, падбадзёрвае ў цяжкія хвіліны, у жыццёвую сцюжу, бо вяртаецца да твайго сэрца бумерангам, нясе на сваіх крылах сілу ўдзячнасці іншых людзей, якім ты калісьці працягнуў руку падтрымкі, а, магчыма, і проста падараваў светлую ўсмешку надзеі. </span>
Кожны чалавек павінен зразумець адну простую ісціну: ён не вечны на гэтым свеце. Жыццё можа абарвацца ў любую хвіліну, і таму трэба задумацца зараз: а што ты зрабіў за гэты маленькі прамежак часу? 3 якім сэрцам ты прыйдзеш на суд сваіх дзядоў і прадзедаў?