Ва-ра-б'я-мі.
п'юць.
Здаецца так
Дубок фыфыфыфыфыфыфыфыфыфыфыфыфыфыфыфы
Жыў на рэчцы Бобр і звалі яго Васіль. Ён любіў строіць плаціны.
Аднойчы ён пастрояў тут самую плаціну. К гэтай плаціне падкралася лісанька. Яна гаварыла:
Ой якая слаўненькая хатка,буду я ў ёй жыць.
Падыйшла яна да хаткі ўступіла ў яе, і яна адразу заскрыгатала(заскрипела) Бобр адразу падбяжаў да хаткі і ўбачыў лісу якая ламілася ў яго плаціну. Ён спугнуўся. Но тады радам быў ахотнік ён застрэліў лісу на варотнік...... А далей самі думайце
Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. <span>Усё ў пылу.. Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта! </span>