Ходили мы как -то с дедушкой в лес по ягоды. Много насобирали. Были рады и очень довольны. Вкусная малина, земляника и ежевика наполняли наши корзины. Присели мы отдохнуть и пообедать. Достали пакетик с едой и стали его разворачивать. Как вдруг , из-за кустов , мы услышали тихий писк и потом завывание. Мы испугались и замерли. В чаще показалось неведанное нам существо. Оно было странного синего цвета, с огромными длинными ручищами, кривое все и ужасным лицом. Оно тихо приближалось к нам и перескакивало с дерева на дерево. Дед прошептал:
-Кикимора......Сиди тихо и делай вид ,что ее не видишь.
Я в испуге так и стал делать. Не смотрел на нее и ел малину. Она подошла совсем близко. Присела и стала за нами наблюдать. Шипела, стонала, кряхтела и выла. Но мы делали вид, что ее не слышим и не видим. Мы оставили на пенечке наш обед и медленно пошли из леса к дому. Дед мне сказал:
-Не оглядывайся. Пусть пугает нас, иди спокойно и уверенно. Она не тронет. Сейчас наш обед съест и в чаще скроется.
Так и было. Поела кикимора наш обед и убежала в чащу с воплями и визгом. Больше мы ее не видели.
Я наверное не так думаю,но все подвиги Геракла можно считать в той или иной степени значительными .Например, стимфалийские птицы,критский бык, керинейская лань, немейский лев, лернейская гидра,пояс царицы ипполиты, эриманфский вепрь, кони диомеда, кербер, золотые яблоки гесперида, очистка авгиевых конюшин. Так Геракл это делал для добра, мужественно,выносливо, со смекалкой, уважением к воле богов, и главное с чувством справедливости.Я бы выделила наверное подвиг золотые яблоки гесперида,так как он спасает в этом подвиге не одну жизнь.Он спасает Прометея,убивает орла,которые клевал его печень много лет, и так же убеждает Зевса быть милостивым и благосклонным к Прометею. И Зевс идет на уступки, так же Геракл спасает дочерей Атланты,и она в знак этого дарит ему три золотых яблока для царя Еврисфея. Но для меня так же есть еще один значимый подвиг Геракла - спуск Геракла в царство мертвых,царство Аида.Где он получил победу над Кербером, И это показало,что Геракл один из первых смертных спустился туда и вышел живым. Я бы сказала так же ,что этим Геракл победил страх перед смертью и заслужил бессмертие.
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу.
Жалость, любовь, стойкость, упорство