Тры-личэбник, тройка-назоуник, тройчы-прыметник . трэци - личэбник, трайны- прыметник, утрох - личэбник. Трое -личэбник , патроить - глагол, сотня- назоуник, сто личэбник, адна сотая - личэбник, соты личэбник, тысяча - личэбник.
Рассказ М. Шолохова "Чужая кровь" поднимает проблему человеческого гуманизма, заботы о ближнем. Главный герой, пожилой казак Гаврила, потерял на гражданской войне единственного сына Петра. Долгое отсутствие и утрата сына на старика и старуху повлияли угнетающе. Седина стала заметнее, дни текли безрадостно. Родителям некого было больше ждать с войны, не для кого беречь вещи, а их надежда сменилась тяжелой тоской и болью.
В это время в стране вовсю проходила продразверстка, которая кдошла и до старика. К нему явился председатель с тремя сопровождающими. В ходе неприятного разговора за Гаврилу заступился белокурый всадник, завязалась драка, председатель был убит, а защитник - тяжело ранен. Дрогнуло сердце Гаврилы, когда он увидел девятнадцатилетнего мальчишку, заступника, всплыл в памяти образ сына. Казак отнес раненного домой, вылечил, полюбил, как родного. Несмотря на то, что спасенный, Николай Косых, был чужим человеком для казака, врагом, коммунистом, Гаврила принял его как собственного сына, стал называть Петром.
И, хотя новообретенный сын сумел вернуть радость казаку с женой, его отъезд причиняет боль приютившей его семье. Старик отпускает Петро, надеясь, что тот вернется, в то же время понимая, что этого не случится.
<span>Казак Гаврила смог изменить свое отношение к враждующим сторонам участников гражданской войны. Для него не была так важна власть в стране, как семейные ценности. Гавриле был дорог единственный сын Петр, но после его трагической гибели старик сумел вернуться к жизни. В нового Петра он постарался вложить всю ту заботу, которую не успел вложить в родного сына. Несмотря на то, что Николай - коммунист, враг, старик продолжает любить его. Всепоглощающая ненависть к красным в сердце Гаврилы сменилась отцовской любовью и заботой. </span>
Каго я лiчу сапраўдным сябрам У кожнага чалавека павiнен быць сябар. I не проста сябар, а сапраўдны сябар. Вы запытаецеся, чым адрознiваецца проста сябар ад сапраўднага? Наконт гэтага ў мяне ёсць уласныя думкi.
На мой погляд, сапраўдным сябрам лiчыцца той, хто цябе разумев, хто заўжды гатовы дапамагчы ў бядзе, хто шчыра радуецца тваiм поспехам i, нарэшце, той, хто гатовы не толькi сказаць табе нешта прыемнае, але, калi трэба, то i справядлiва пакрытыкаваць, параiць, як выправiцца.
Даволi часта я чую прыкладна такiя словы: «Якiм цяжкiм стала жыццё. Якiмi злымi зрабiлiся людзi. Не людзi, а ваўкi. Сябар сябра гатовы прадаць за кавалак каўбасы. Ды й увогуле, — пра сяброў усе забываюць». З пачутага я раблю выснову: зразумела, час, у якi мы жывём, — складаны. А сяброўства, якое прадаецца за кавалак каўбасы, нельга называць сяброўствам. А аб тым, што ўсе забываюць пра сяброў, я мяркую так: не важна бачыцца кожны дзень, часта хадзiць адзiн да аднаго ў госцi, галоўнае — прыйшоўшы да сябра са сваёю радасцю цi бядою, пабачыць у яго вачах шчырую падтрымку, радасць за твае поспехi цi спачуванне тваёй бядзе. Сапраўдны сябар зробiць усё магчымае, каб дапамагчытабе, хоць словам, хоць справай.
Я шчаслiвая. У мяне ёсць сапраўдная сяброўка. Яе завуць Лера. З Лерай я магу падзялiцца i болем, i радасцю, i трывогай, i няўдачай. Упэўнена — яйа са мною таксама. Не адзiн раз Лера дапамагала мне знайсцi выйсце з цяжкага становiiнча, заўсёды раiць, як зрабiць лепш. Не так даўно я хварэла. Да мяне зайшлi мае аднакласнiцы. Сярод iх была i Лера. Дзяўчаты збiралiся пайсцi ў кiно. Расказвалi, колькi цiкавага чулi пра новы фiльм. Мне было сумна: таксама хацелася на вулiцу. Развiтаўшыся, усе пайшлi. Лера засталася. На мае запытанне яна сцiпла адказала: «Нешта не хочацца». А я ж добра ведаю, што пабачыць гэтую стужку Лера марыла ўжо даўно.
Вы скажаце — такая дробязь не доказ сапраўднага сяброўства. А я упэўнена — яно праяўляецца менавiта ў дробязях. Мне хочацца бясконца гаварыць сваей сяброўцы: «Лера, ты самая добрая, самая чулая, самая свравядлiвая.
Нататка—заметка. не благодари.
Упершыню тэлебачанне з'явілася ў васьмідзясятых гадах. Спачатку малюнак на тэлевізарах быў чорна - белы, а ўжо потым з'явілісякаляровыя тэлевізары . У той час мець каляровы тэлевізар значыла быць вельмі багатым. На сённяшні дзень амаль кожны мае ў доме вялікі каляровы тэлевізар. На ім ідуць вельмі шмат тэлеперадач, фільмаў і мульцікаў. Адзін з маіх любімых мульцікаў гэта - " Маша і Мядзведзь" . У гэтым мульціку расказываецца аб дружбе маленькай дзяўчынкі з мядзведзем.
Самая цікавая серыя на маю думку "Фокус-покус ". У ёй распавядаецца аб чарговай прыгодзе Машы ў хатцы ў мішкі. Нягледзячы на праліўны дождж, Маша дабралася да свайго сябра, але мядзведзь як раз захоплена чытаў кнігу, ад якой проста не мог адарвацца. Паставіўшы малую каля каміна, каб яна абсохла, ён уручыў ёй кнігу пра фокусы, спадзеючыся , што Маша дазволіць яму дачытаць цікавую кніжку. Але не тут-та было! Маша спачатку прачытала першую главу кнігі, затым знайшла ў доме мядзведзя зачынены куфэрак з прыладамі для фокусаў . І тут жа пачала спрабаваць усё запар. Спачатку Маша пачала павялічваць і памяншаць навакольныя прадметы , затым прымусіла венік ганяцца за лапамі мядзведзя , а потым начаравала мноства трусоў. Спадзеючыся , што яму ўдасца пабыць аднаму , мішка пагадзіўся прыняць удзел у фокусе са знікненнем , але трапіў на Паўночны Полюс . Але і тут яму не ўдалося дачытаць кнігу - з'явілася яшчэ адна маленькая дзяўчынка - копія Машы - якая захацела з ім пагуляць . Мне вельмі спадабаўся сюжэт і героі . Пасля прагляду гэтага мультыка ў мяне мяне адразу павышаецца настрой і хочацца смяяцца.
Жадаю прыемнага прагляду!