На подобии раскидонного гнезда подрузомевается Радима (Беларусь), т.к. раньне Беларусь бы ла поделена на несколько половин .
Нi ў кога, мабыць, няма такой бабулi, як мая бабуля Галя. Яна вельмi добрая, ласкавая i працавiтая. Для мяне яна самая прыгожая. Вочы ў бабулi Галi блакiтныя, як неба ў добрае надвор'е. Нос маленькi, губы тонкiя, бабуля iх нiколi не фарбуе. А валасы русыя i незвычайна доўгiя.
Калi б я нi прыехала да сваей любiмай бабулi, яна заўсёды занятая нейкай працай. То каля печы ў хаце завiхаецца, то ў гародзе сее, поле акопвае, то ў лес у ягады цi грыбы спяшаецца.
А як бабуля ўмее пачаставаць! I не купленым у краме, а сваiмi рукамi выгадаваным i прыгатаваным. Чаго толькi няма ў яе! Морква, мак, гарох, памiдоры, гуркi, гарбузiкi, арэхi, ягад розных, грыбоў!..
Нiхто не збiрае такога багатага ўраджаю, як мая бабулька. Яна што нi пасее, тое i ўродзiць. Ды яшчэ як! Гарбузы — не падняць, памiдоры — па кулаку, морква — з зямлi не выбраць. А калi ў лес пойдзе ў ягады цi ў грыбы — нiхто болып за яе не прынясе.
Вось такая ў мяне бабуля Галя.
Им.п. Весна,Земля,Речка,Дождь,Огонь
Род.п.Весны,Земли,Речки,Дождя,Огня
Дат.п.Весне,Земле,Речке,Дождю,Огню
Вин.п.Весна,Земля,Речка,Дождь.Огонь
Твор.п.Весной,Землёй,Речкой,Дождём,Огнём
Пред.п.О весне.о земле,о речке,о дожде, об огне.
Асабліва прыгожы і сумны беларуская лес у раннія восеньскія дні. На залатым фоне жоўтай лістоты вылучаюцца яркія плямы размаляваных клёнаў, асін. Павольна кружачыся ў паветры, падаюць з бяроз пажоўклыя лёгкія лісце. Ад дрэва да дрэва працягнуты тонкія серабрыстыя ніткі ліпкай павуціння. Ціха ў восеньскім лесе. Шамаціць пад нагамі апалае сухая лістота. Сее – дзе чырванее капялюшык позняга подосиновика. Тонка просвистит рабчык, прокличут высока ў небе лятуць вушаком жураўлі. Што – то сумнае, развітальнае чуецца і бачыцца ў восеньскім лесе. Чысты і празрысты восенню паветра, празрыстая вада ў лясных ручаях. Бачны кожны каменьчык на дне. Яшчэ цвітуць познія восеньскія кветкі. Рыхтуюцца да адлёту пявучыя птушкі. Не – не – затрашчыць ў лесе дрозд, застучит на сухім дрэве працаўнік дзяцел. Яшчэ зялёны, губляючы саспелыя жалуды, стаіць на краі лесу стары магутны дуб. Але ўжо агаліліся вяршыні бяроз. На цёмным фоне суцэльнага яловага лесу выразна бачныя яркія фарбы клёнаў і асін. Ужо абляцелі, плаваюць на вадзе лёгкія пажоўклыя лісце іў. Добра ў восеньскім квяцістым лесе, доўга не хочацца сыходзіць з яго, развітвацца з залатымі восеньскімі днямі