за - прыстаўка
раст - корань
а - суфiкс
юць - канчатак
аснова - зараста
па - прыстаўка
жаўц - корань
е - суфiкс
л - суфiкс
i - канчатак
аснова - пажаўце (формаўтваральны суфiкс -л- у аснову не ўваходзiць)
Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
Адказ на практыкаванне! Только вместо дажджливыя кропли будет правильно ДАЖДЖАВЫЯ КРОПЛИ!
Здольнасці не зводзяцца да наяўных у індывіда ведаў, навыкаў і уменняў. Яны выяўляюцца ў шпаркасці, глыбіні і трываласці авалодання спосабамі і прыёмамі некаторай дзейнасці. Аснову здольнасцяў складаюць прыродныя, фізічныя і псіхічныя ўласцівасці чалавека, спадчынныя ім ад бацькоў (напрыклад, асаблівасці глядзельнага ўспрымання, памяці, наяўнасць слыху і інш ). Гэтыя прыродныя ўласцівасці прынята называць задаткамі. Яны задаюць то, у якім кірунку будуць у далейшым развівацца здольнасці. Якасны ўзровень развіцця здольнасцяў выяўляецца паняццем таленту. Талентам называюць такую сукупнасць здольнасцяў, якая дазваляе атрымаць прадукт дзейнасці, які адрозніваецца навізной, высокім дасканаласцю і грамадскай значнасцю. Таленавіты чалавек цалкам сябе аддае той дзейнасці, да якой у яго схільнасць . Можна нават сказаць , што ён « спальвае сябе цалкам» . Бо ўсё свой вольны час , кожную вольную хвіліну, кожную секунду ён прысвячае сваёй справе . Але ўсё гэта не праходзіць бясследна. Бо вынікам такога ўпартай працы, такіх старанняў звычайна з’яўляецца стварэнне чагосьці новага, якое можа мець значэння для ўсяго чалавецтва. Тым самым гэты чалавек асвятляе шлях іншым і стварае прасторы для наступнага даследаванні і стварэння чагосьці яшчэ больш удасканаліць . Менавіта пры дапамозе таленавітых людзей чалавецтва можа ісці па шляху прагрэсу і рухацца наперад.
Талент – гэта здольнасць верыць у успех. Ён да гэтага часу дзівіць нас сваёй разнастайнасцю. Верагодней за ўсё, талент назапашваецца ад пакалення да пакалення і, аднойчы, выяўляецца ў поўнай сіле. Сучасныя навукоўцы вылучаюць пэўныя тыпы таленту, якімі валодаюць людзі ў той ці іншай ступені. Талантлівы чалавек, як бы асуджаны на талент. Бо гэта дар, які яму дадзены не выкарыстоўваць – вялікая дзёрзкасць і глупства. Многія лічаць, што таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім. Толькі па -сапраўднаму таленавітыя людзі павінны мець моцны характар і здолець не згубіць свой дар. Гэтыя людзі дамагаюцца найвышэйшых поспехаў і перад імі адкрываюцца ўсё гарызонты для праявы сваіх асаблівасцей. Талент не можа жыць без свабоды, як птушка без паветра . Вельмі важна выявіць талент у самім сабе.
З сказанага вышэй можна зрабіць выснову, што талент – гэта вышэйшая ўзнагарода для чалавека. Бо ён можа пакінуць бясследна след на зямлі, асвятляючы шлях іншым .