Калі мне ў школе задалі напісаць сачыненне пра мая любімую пару года, я вагаўся нядоўга. Так, мне падабаецца залатая восен , белая зіма. Я люблю таксама вясну, калі квітнеюць дрэвы. Але мая самая любімая пара года — гэта лета !
Асабліва я люблю прыход лета. Гэта пара, калі гарачыня яшчэ не пануе ў гарадах і вёскахі. Навокал шмат кветак. І нават белыя «свечачкі » яшчэ свецяцца на каштанах . Увечары цёпла, але дзьме свежы ветрык. Не сядзіцца дома, хочацца гуляць, весяліцца. І людзі вакол таксама адчуваюць нешта падобнае: ва ўсіх святочны, прыўзняты настрой.
Падчас летніх вакацый можна ўволю парадавацца жыцця: падарожнічаць, купацца ў рэчцы, гуляць у футбол, баскетбол ці бадмінтон, катацца на веласіпедзе. Ёсць шмат часу чытаць кнігі — якія хочацца, а не толькі па школьнай праграме. Ёсць час свабодна пасядзець за камп’ютэрам, але гэтым не варта захапляцца, таму што стаіць выдатная пара года, нельга губляць ні хвіліны! Вядома, ўлетку часта бывае горача і душна , асабліва ў вялікім горадзе. Але мне ніяк не хочацца мяняць гэта цяпло на зімовыя халады! Нізавошта не хачу ўлазіць у кажух і боты!
Лета мне падабаецца не толькі таму, што я адпачываю на вакацыях. У гэты час года прырода такая шчодрая на падарункі — гародніну, садавіну, ягады. Першая спее чарэшня. Затым — цёмная салодкая вішня , а потым чырванабокія яблычкі, вінаград, слівы ... Я люблю лета за тое, што яно самае шчодрае да нас!
В повести «Журавлиный крик» шестеро солдат у железнодорожного переезда должны держать оборону в течение суток, обеспечивая отход батальона. Они вступили в неравный бой, не ища для себя спасенья. Первым заметил немецких мотоциклистов Фишер, он почувствовал: «пришло время, когда определяется весь смысл его жизни» . Ему хотелось, чтобы старшина изменил о нем мнение. Очевидно в эту ночь «не мудреная мерка солдатских достоинств, принадлежащих старшине, в какой-то мере стало жизненным эталоном для Фишера» . Его выстрелы предупредили старшину Карпенко и остальных, и он вправе был позаботиться о себе. Но Фишер не знал, что убежать или затаиться в его положении – вполне пристойно и честно. Ему представилось строгое скуластое лицо старшины, он почти наяву услышал презрительный окрик: « Эх ты, растяпа! » И тогда весь мир для него ограничился укоризненным взглядом сурового старшины и этой цепочкой мотоциклов. И он дождался переднего, выстрелил, попал, и тотчас очередь из автомата размозжила ему голову.
пани марья гэта кироуничыха, яе так называли вучни. У яе были чорныя, кучаравые валасы и чырвоныеи прыпухлые губы. яна была палячка. Яна была добрая и вельми вумная.
Роза вельми (прыгожая) кветка, у яе (чудны) водар, яна паражае сваей прыгажосцю. Кожны любиць розы, бо яны бываюць разныя, на любы колер и смак. Есць чарвоныя, белыя, жоутыя, и многия разныя розы.
У дужках прыметники)