Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопец вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобраза.
Автор рассказа Корова - А. Платонов.
Лично меня рассказ заставил задуматься о том, что надо относиться к людям по-человечески...
<em> Насцечка — галоўная гераіня аповесці К.Чорнага «Насцечка». Яна вельмі акуратная, сціплая.</em>
<em> Па характары — рашучая, аптымістычная, смелая. Вось як апісвае сваю гераіню К.Чорны: «...бойкая і рухавая дзяўчынка, белатварая, з густымі валасамі, якія роўна ляжалі на яе галаве пад грабянцом. Да самых халадоў яна прыходзіла ў школу ў шарсцяной кофтачцы, інэрай, у карычневыя палоскі, а калі стала халадней, — пачала надзяваць на кофтачку чорнае ватовае паліто з простым бобрыкавым каўняром і вузенькім суконным паяском».</em>
<em> Дзяўчынку адразу палюбілі ў класе. Пачалі называць яе ласкава Насцечка. Яна добра вучылася, паважала сваіх аднакласнікаў, была простая, ніколі не выстаўляла сябе. Насцечка вельмі любіла свайго дзеда. Калі дзед захварэў, дзяўчынка ўзваліла на свае плечы ўсе гаспадарчыя клопаты: бегала ў магазін, паліла ў печы, варыла есці. Яна паводзіла сябе як дарослая гаспадыня, нікому не скардзілася і не прасіла дапамогі.</em>
<em> Насцечка любіла прыроду, захаплялася яе прыгажосцю, адчувала, «як шум ветру за акном пераходзіць у ціхую музыку, расплываецца ў штосьці невыразнае».</em>
<em> Насцечка адчувала сваю годнасць, магла пастаяць за сябе. За гэта яе ненавідзеў Серж — адзіны Насцечкін вораг.</em>
<span><em> Мне спадабалася гэта гераіня аповесці К.Чорнага. Яе можна было б узяць у сяброўкі. Такія людзі, як Насцечка, могуць быць сапраўднымі сябрамі, ніколі не падвядуць. Слушна заўважыла Насцечкава маці: «Дружба робіць вялікія справы.</em> I ў няшчасці, і ў радасці без дружбы чалавеку нельга быць...»</span>
Жила в очень богатой семье одна девочка по имени Нина.Она мечтала завести собаку,но её родители считали,что собака портит все на своём пути.Когда-то у бабушки Нины был пёс,а надо сказать он был очень злой и лаял на всех,и однажды он укусил руку бабушки до крови.А ещё родители Нины считали,что все можно купить за деньги,если надо,а собака была им не нужна.
Однажды Нина шла из дополнительных занятий и услышала странные звуки.Кто-то копался в мусоре.Ей стало очень страшно.Но любопытство тянуло в эту свалку и она подумала «ничего же не будет ,если я одним глазком посмотрю ,что там такое». И Нина пошла на эту свалку и... ахнула!Там был белый пудель.Она смотрела на него и он смотрел на неё.Девочка тихо подошла к нему.Пудель забрался на её колени.Нина стала его гладить.Ах, какая это была милая картина:девочка сидела и гладила пуделя.Но послышались шаги и она узнала мамин голос. Она говорила:
–Ну что это за девчонка?! Сказала ей в 15:00 быть дома,а сейчас 15:30, –и посмотрела на свои золотые часы –уже без двадцати, где она проподает?!
Нина знала короткую дорогу через эту свалку. Она побежала домой.За нею вдогонку бежал пудель, махая хвостом.Наверно,он посчитал её своей хозяйкой.Нина обернулась и увидела его:
–Ты тоже хочешь? -спросила она-Хорошо, иди за мной!И они вместе побежали домой.Её уже встречал её младший брат Юрa.
–Ты принесла собаку?-спросил он-Ты же знаешь,что нельзя приводить собак!
–Да, я притащила собаку ,-сказала она-но не рассказывай об этом маме.
–А папе?
–И папе тоже-сказала она.
–Эх,ты-вздохнул он-собак надо выгуливать.
–Я буду выгуливать,но после школы.Я его буду в портфеле его носить.И они принялись за работу:обустроили из старых коробок настоящий домик для пуделя.И тут пришла их мама и спросила:
–Нина, где ты была?!
–Я-я была...Я была в ювелирном магазине, смотрела сережки.
–Ну,если так ,то прощается!-сказала мать.
Полгода они прятали пуделя,кстати которого звали облачко и их мама не подозревала,что в доме есть собака.Но вдруг она нашла Облачко,перебираясь в старых коробках.
–Так,так -сказала она-кто это у нас?Пудель!Великолепно!
Она взяла его и выкинула на улицу.
–Вон отсюда!Брысь!
Через полчаса вернулась со школы Нина и побежала в свою комнату.Из комнаты донесся плач:
–Мама!
Мама Нины сразу побежала в комнату. Нина сидела перед ,той коробкой,где лежал когда-то облачко.
–Мама,зачем ты это сделала?-спросила Нина-Зачем?
-Ну-ну понимаешь,дочка,нам пёсики не нужны.
–Мама,он был моим первым другом:вы с папой меня любите так,как любите собак–она не заметила ,что говорит рифмами–Юра мне редко помогает,чаще недолюбливает, а пудель...Дружбу нульзя купить за деньги.Она...
Мама её перебила:
–Ложись и спи!
Утром Нина проснулась и увидела... своего пуделя!Она побежала к маме крича «спасибо».
Энциклопедия. Банально, но всё же.