Спадзяюся гэта-тоУсё здарылася на свяце, на свяце - на свяце я знайшоў яе, на свяце страціў. Быў вялікі і вясёлае свята. На свяце былі і цір, і вафлі, і японскі більярд, і бутэлькі шампанскага, і Балаганчык, і каруселі. І каруселі кружыліся і галасілі, і сутыкаліся шары на більярдзе, і пах вафлі, і ў працяжнік стралялі стрэльбы. Я як раз страляў у працяжнік. Я страляю выдатна і гэтым ганаруся. Не, пастойце! Я ўсё пераблытаў! Я сустрэў яе не ў працяжнік. Я яе сустрэў каля павільёна звафлямі. Вафлі пах, і яна іх уплятаюць і рагатала, і раптам як павее на тую, што была ў яе ў руцэ, і я апынуўся ўвесь ў цукровай пудры. Яна засмяялася, і я спытаў: «Як вас завуць?» А яна крыкнула: «Потым скажу!»Потым мы пайшлі ў цір, і там, у працяжнік, я яе страціў. У працяжнік я трапляў па ўсіх мішэнях, і пасля кожнага стрэлу яна крычала мне: «Брава!» І калі з усімі мішэнямі было скончана, я навёў стрэльбу на апошнюю, самую складаную, - на яйка ў фантаннай струменi, - прыцэліўся і крыкнуў: « так як вас завуць? »А яна ў адказ:« Потым скажу! »Страляю, яйка падскоквае, павярнуўся - а яе ўжо няма. Я яе страціў. Страціў у працяжнік. Але я яе зноў знайшоў. Я бегаў, насіўся як вар'ят, спатыкаўся, мне ў спіну ляцела лаянку, і я знайшоў яе там, дзе кольцы і бутэлькі шампанскага. Я заплаціў за кольцы. За цэлую кучу кольцаў, і мы з ёй накідвалі іх на бутэлькі. І я крычаў ёй: «Як вас завуць?» А яна адказвала: «Потым скажу!» І - оп-ля - мы ідзем на арэлі. Такія вялікія арэлі, яны паднімаюцца вышэй і вышэй, і падаюць ўніз. Усе ўверх і ўверх, а потым адразу ўніз і да смерці. І я яе страціў. Я страціў яе яшчэ ў кольцаў і шампанскага. На арэлях не было ні душы. Цямнела, і ліхтары запальваліся, і рухаліся цені, і я знайшоў яе. Так, так! Знайшоў на каруселі. Карусель закруцілася, і яна паднялася на круг. І я паспеў крыкнуць: "Скажыце мне ваша імя!» - І пачуць у адказ: «Потым скажу!» І зайграў аркестр, аркестр, і пазалочаныя карэты, і люстэркі, і пражэктары. І яна адна каталася на каруселі верхам на апакаліптычным зьвяры, і ён ўзвіваўся да самага неба, а потым ўшрубоўваецца назад - уніз - прама ў пекла, і на кожным крузе я бачыў, як яна ўзлятала на медным шрубе, смяялася, ўзлятала, і апускалася, і я крычаў: "Скажыце мне ваша імя!» - і адгадваў адказ па вуснах.І я яе страціў. Вось так я і страціў яе. Знайшоў у павільёна з вафлямі і страціў у працяжнік. Адшукаў у кольцаў і бутэлек і страціў у арэляў. І потым, на каруселі, -на каруселі я знайшоў яе зноў. І на каруселі жа страціў.<span>На кожным крузе я бачыў, як яна смяецца і падскоквае, і вось карэты замарудзілі ход, і карусель круціцца павольней. І аркестр перастаў гуляць, і карусель стала, і я кідаюся наперад, таму што той звер, на якім яна каталася, апынуўся як раз насупраць мяне. Але яе ўжо не было ў яго на спіне. Была - і няма. Куды яна дзелася? Я зноў знайшоў яе - і страціў. І я гойсаў усюды, вакол было свята, і пыл, і цені, і я насіўся і крычаў: «Як вас завуць?» І няма каму было адказаць. На свяце я знайшоў яе. На свяце страціў ... Не хадзіце на святы! Там людзі знаходзяць адзін аднаго і зноў губляюць. Сустракаюцца, а потым не могуць знайсці адзін аднаго. Цяпер я яе шукаю! Але як яе клічуць, я так і не ведаю! І я клічу яе проста: эй! эй! эй! Я шукаю яе! Паўсюль шукаю яе! Шукаю і ўжо ніколі не знайду. </span>Спадзяюся гэта-то
1. Зацяжныя дажджы з лістападамі: уздыхнеш - і ў акне вітражы. 2. Шуміць авёс, звініць ячмень, і верыш ты ахвотна, што каласы цалюткі дзень красуюць бесклапотна. 3. Андрэй быў у гэтым горадзе ў першыню, але, калі сустрэчныя запыталі пра вуліцу Прыгожую, ён адразу паказаў патрэбны напрамак. 4. І што асабліва здзіўляе: многія задумкі трэцяй кнігі, якая засталася недапісанай, чуў я даўно, калі Іван Паўлавіч працаваў яшчэ над "Подыхам навальніцы". 5. Зло - грэх, але калі перад Богам мы замольваем свае грахі малітвамі, то на зямным судзе памяць - адзіны суддзя і адзіная мера віны.
Свою литературную деятельность Барщевский начал с написания поэтических текстов. Окончив Полоцкий коллегиум, он обучал детей на дому, много путешествовал по Беларуси и знакомился с местным фольклором. Некоторое время жил в Санкт-Петербурге, где занимался преподавательской деятельностью. Именно тогда он познакомился с Тарасом Шевченко и Адамом Мицкевичем. Вместе с друзьями – выходцами из Беларуси – издавал журнал «Незабудка». В период с 1844 по 1846 год опубликовал повесть «Шляхтич Завальня, или Беларусь в фантастических повествованиях». Краткое содержание «Белой Сороки» (одной из её глав) будет представлено ниже. Переехав в город Чуднов, Ян Барщевский продолжил писать стихотворения, но умер, заразившись туберкулёзом.
1)Сякера(ж),аловак(м),гальштук(м),цукар(м),синька(ж)2)зелянина(ж),синява(ж),гарачыня(ж),падарожны(м),бель(ж)3)хадзьба(ж),касьба(ж),митусня(ж),бег(м),запавет(м),4)сямёрка(ж),пяцёрка(ж)5)госць(м),бацькаушчына(ж),спорт(м),плывец(м),чарауница(ж),узрост(м),ветливасць(ж),памяць(ж),цемразь(ж)...кажется так должно быть