Жыт (корань), н (суфікс), і (канчатак)
Затоеных (націск на літару О) глыбінь( Націск на І )
Ядвабам аголеных ўночы адценняў
Лунаюцца мары ў празрыстаці зор…
Мільярды сусветных жаданняў-трымценняў
Ахутваюць ласкаю стомлены бор…
Прыціхласці рэха на стромых прасторах,
Бавоўнасці водару прагны глыток…
Скідай нерашуча, няўмела свой сорам
І можа пачуе спакушаны Бог…
Як дыхае цень, што прачнуўся да скону,
Як коткаю крочыць смуга да ракі…
Як плача матыль у бяскрыллі палону,
Тут думают что все и всё в добре ( мире )
и оно повсюду
переведешь сама
Неўзабаве, не спазніўшыся, надышоў першы месяц зімы. Наляцеўшы з поўначы, падулі ледзяныя вятры. Снег, засыпаўшы ўсё наўкол, нарэшце сціх. Змерзшы, людзі распаўзліся па хатах.
У нядзелю, выглянуўшы раніцаю ў акно, я вырашыў нікуды не ісці. Зрабіўшы гарачую гарбату, прымасціўся з кніжкаю ля акна. Удосталь налюбаваўшыся зімовай прыгажосцю пачаў марыць аб такім далёкім леце.