В литературе разбойниками становились обычно отверженные представители дворянского сословия, обманутые друзьями или оскорблённые продажным законом.
Владимир Дубровский был как раз из таких людей. Разбойником он стал не сразу. Молодой человек получил воспитание в Кадетском корпусе, после проходил службу в гвардейском полку города на Неве(СПБ). Как типичный дворянский сын, не ограниченный в средствах, вёл обычную жизнь: играл в карты, кутил, влезал в долги, мечтал о богатом приданном при женитьбе. Но вот его душа страдала без родительской любви, т.к. он почитал своих родителей и родной дом.
Как-то не выдержав издевательств своего так называемого друга Троекурова, который отобрал его родовоеп поместье Кистенёвку. Узнав об этом поступке, Дубровский сжёг поместье и со своими слугами отправился разбойничать(это считалось довольно романтичным тогда). Этот его поступок можно объяснить тем, что он не выдержал "отобранную у него память" о родных.
Наш главный герой хорошо понимал что его теперь ждёт нищенское существование. Поэтому его шайка под его руководством грабит и сжигает богатые поместья. Лишь Покровскуюд усадьбу Троекурова он не трогает, потому что там живёт его возлюбленная Маша, только эта девушка смягчает его. Даже когда Маша выходит за муж, Дубровский не убивает её мужа.
Разбойничье "благородство" становится жёстче и заканчивается кровавой войной и убийством офицера. Теперь Дубровский убийца, а не благородный мститель. Он понимает это и распускает свою шайку, после чего грбежи и беспорядки прекращаются.
В итоге можно сказать что его поведение в произведении понятно, но нельзя оправдать его, т.е. простить, поскольку он убил, следовательно стал преступником.
Дрімають:засинають,ще не сплять,але в процесі,не міцно сплять.
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
<span>Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу. </span>
Я думаю, что это мир где должна жить эта самая семья. В радости и в горе!!!