Верш-прысвячэнне роднай вёсцы, напісаны выхадцам з Калоднага Сяргеем Карыцькам.
Ёсць у Палессі…
Ёсць у Палессі вёска незвычайная,
Што лашчыць беларускай мовай слых,
Навокал дыялекты разнастайныя –
І гэта пацяшала нас, малых.
Мінулае тут з марамі сустрэлася,
Яго я адкрываю кожны год…
Прапрадзед быў паплечнікам Міцкевіча,
Са Шчорсаў пачынаўся радавод.
І беларускасць тут здаўна нязводная,
Дайшла да нашай вёскі праз вякі…
Люблю, як маці, роднае Калоднае,
Заўсёды сэрцам з вамі, землякі!
У назоуным ЯНА, а у родным ЯЕ
Народная(канчатак -ая) памяць(нулявы канчатак) адважных (канчатак - ых) ворагi( канчатак -i) волю( канчатак -ю) манумент (нулявы канчатак) брэсцкай ( канчатак -ай) крэпасцi (канчатак -i) помнiк (нулявы канчатак) вялiкай (канчатак -ай) любiмай (каанчатак -ай) зямлi (канчатак i)
В этом произведении могло быть 2 развития сюжета. Первый о том, что сын Тэкли (не помню имя) мог выйти и забрать маму к себе. Тогда бы все закончилось хэппи-эндом. Но есть и второй: старушка приходит в деревню и идёт на кладбище к мужу. Там она плачет у его могилы и, возможно, умирает. А ещё она могла бы умереть и у себя дома. ( можно ещё написать то, что сын приехал к ней и заметил её уже мертвую)
Хлопчык прыйшоў наведаць сябра, якога паклалі ў шпіталь.
-Прывітанне! Як доўга я цябе не бачыў! У цябе ўсе добра?
-Вітаю! Я вельмі рады, што ты прыйшоў да мяне. Зараз мне ўжо лепей, але нага ўсе яшчэ баліць.
-Я павінен быў цябе наведаць, бо ты мой лепшы сябар. Табе тут не сумна?
-Часам бывае сумна, але ў асноўным я ведаю, чым займацца.
-А чым ты займаешся?
-Слухаю музыку, чытаю, а часам размаўляю з новымі людзьмі, з якімі я тут пазнаеміўся. Гэта вельмі цікава. Яны распавядаюць пра свае жыцце, а я пра свае. У наступны раз, калі яны прыйдуць, я папрашу ў іх нумары тэлефонаў, каб тэлефанаваць ім, калі мяне выпішуць са шпіталя.
-Шмат сяброў - гэта вельмі добра! Заўседы знойдзеш чалавека, які зможа табе дапамагчы. Дарэчы, калі ў цябе шмат сяброў, гэта значыць, што ты вельмі добры чалавек і з табою прыемна размаўляць.
-Ты сапраўды так думаеш?
-Вядома! З табой заўседы можна пагутарыць і распавесці нешта. А яшчэ ты вельмі добры і вяселы. Вось чаму людзям падабаецца мець з табой зносіны. Я рады, што табе тут не сумна.
-Але, колькі б сяброў у мяне б не было, я заўседы буду прыходзіць менавіта да цябе, калі мне дрэнна. Ты можаш падтрымаць і ўзбадзерыць.
-Дзякуй. Табе зараз трэба паспаць?
-Так. Шкада, што табе трэба сыходзіць.
-Праз некалькі дзен я зноў цябе наведаю!
-Добра, буду чакаць!
-Да сустрэчы!
-Пакуль!