Сонейка (канчатак а ,адз.л.)
Ветрык (нулявы канчатак, адз.л.)
Шпакi (канчатак i, мн.л.)
Трэлi (канчатак i, мн.л.)
Жаваранкi (канчатак i, мн.л.)
Птушкi (канчатак i, мн.л.)
Песня (канчатак я, адз.л.)
Я даўно марыла аб ровары. Шмат разоў ўяўляла як спускаюся са схілу, а вецер дзьме мне ў твар і раздзімае мае валасы. Нарэшце, мая мара спраўдзілася.
У свой дзень нараджэння я была ўсхваляваная ў чаканні таго, які ж падарунак я атрымаю ад бацькоў. Мяне перапаўнялі эмоцыі. Як жа я была шчасліва, калі бацька паказаў мне мой новы ровар "Бусел"! Я абняла, пацалавала бацькоў і адразу ж пабегла катацца. Вядома, спачатку было складана. Я часта падала, былі сінякі і ранкі. А пасля, я стала неразлучны са сваім роварам. Я прыязджала на ім у школу, каталася з сябрамі і проста атрымлівала асалоду ад марудлівай яздой ў лесе.
Я люблю свой ровар і бязмерна ўдзячная бацькам за такі жаданы падарунак! Ніколі не забуду той цудоўны дзень нараджэння!
Первое упоминание о строительстве замка датируется 1551 годом и приписывается Николаю Радзивиллу Чёрному. В 1580-х годах при Николае Радзивилле Сиротке замок был перестроен и представлял собой прямоугольник примерно 170 на 120 метров с несколькими тайными входами-выходами. Согласно размещенной над входом во дворец закладной плите, начата перестройка была 7 мая 1583 года.
Во время русско-польской войны замок выдержал осады русских войск, бравших штурмом сам Несвиж, в 1654 и 1659 годах.
В 1706 году во время Северной войны замок был захвачен шведскими войсками и превращён в военный бастион, многое в замке было разрушено. Только в конце 1720-х гг. началась реконструкция, а в 1740 году построена дворцовая часовня.
В 1792 году во время войны против польских конфедератов замок сдался русским отрядам под командованием И. Е. Ферзена и Л. Л. Беннигсена.
В 1812 году владелец замка Доминик Иероним Радзивилл выступил на стороне французской армии, после чего вынужден был бежать. Только в 1860-х гг. замок вернулся к Радзивиллам, после чего началось его расширение и строительство собственно комплекса: Замковый парк, Старый парк, Японский сад, Новый парк, Английский парк. Общая площадь всего комплекса к 1939 году составляла около 90 гектаров.
28 июня 1941 г. в замке располагался штаб немецкой 2-й танковой группы генерала Гудериана.
Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.