Астана қуатты,əсем қала.Батагөй шал ол батаны көп беретін адам.Ол Астана Көркие бер Жайнай бер деген.
Жалт-жұлт еткен әшекей тастан көзін тайдырмады. Арман сырттан тарс-тұрс еткен дыбысты естіп шошып оянды. Сәрсенбай тойдың қызығымен ербең-ербең етіп жанталасып жүр. Аттылар кеткен жақтан дүрс-дүрс еткен дыбыстар естіледі.
Сабақ уақыты.Оқушылар шулау үстінде.Аягөз бен Дана сөйлесіп отыр.Дана:
-Бүгінгі математика сабағы өте қиын сияқты.Оны қалай шығарамыз?
Аягөз:
Уайымдама.Бәрі оңды болады.Бұл сабақ саған қиын болғанмен маған оңай емес пе?Мен бүгін сенің үйіңе сағат 15:00 дерде барамын.Екеуміз бірлесіп шығарамыз.
Дана:
-Уәде бересің бе?
Аягөз:
-Әрине.
Сабақ аяқталды.Сағат 14:00 ге таяп қалды.Тіпті 14:55 болды.Бірақ Аягөз әлі жоқ.Және келмеді де,тек уәдесін берді.Бірақ орындамады.Осыдан аңғаруға болады «Уәде берсең қайтпа,қолыңнан келмесе айтпа» дегенді.
Да вроде бы как- то "пиок".
Қадір Мырза Әли өзінің өлеңінде біздің күніміздегі үлкен проблеманы көтереді.Ол шын емес пе? Адамдар жануарлардың көбіні қырады.Соның бәріні олар тек ақша табу үшін жасайды.Бірақ келешек туралы мөлдем ойламайды.
Біздің күнімізге дейін одан басқа қаншама жануарлар мен өсімдіктер жойылып кеткен?Және де қазір де біреу ақ қалған жануарлар да бар.
Сол үшін біз тек қана өзімізді ойламау тиіспіз,одан басқа бізден кейін әлі қаншама ұрпақ бар!Біз сол туралы ешқашан ұмытпауымыз керек!