I. "Няхай той час, што згінуць мусіў... Хоць толькі ў песні ажыве." II. "Над быстрым Днепрам, дзе сягоння Стаяць Магілева муры, Драмала пушча ў сотні гоняў..." III. "<span>Асілкаў шмат было на свеце, </span> Быў шмат дужэйшы наш народ. Дзіцём нясці ўжо мог калоду, Якой трох сталых - не маглі." IV. "Пасля і самі не спазналі, Як палюбіліся яны." V. "Ані спакою, ні прыстання Не меў ён з гэтаю бядой." VI. "О, шмат прыгожанькіх дзяўчатаў Старонцы нашай Бог прыдбаў!" VII. "І наш Машэка, у жальбе Па ненаглядненькай дзяўчыне, Паплыў з плытамі ў край чужы..." VIII. "Аджыць агнём яе вачэй, Бо гэткіх вочак на ўсім свеце Ён не сустрэў ані ў аднэй." IX. "Але не скрыці ад нікога Нам крыўды цэлай грамады!" X. "Як грозны быў, дык стаў ліслівы, Пачаў к дзяўчыне падсядаць..." XI. "Сама к бядзе пайшла сваей, Звязаўшы дружбай сябе з ямай..." XII. "Расла ў ім помста, як змяя, - І сам, як гадзіна, ў ёй віўся, Ў жыцці не бачачы пуцця." XIII. "Крыві б пусціў, здаецца, рэкі І ў іх бы з крыўдай сваёй лёг." XIV. "Крывавы суд тварыў, караў; Абезгалоўлены ахвяры З сабою ў пушчы забіраў." XV. "І дзіва дзіў: рука самлела, Слязамі вочы залілісь... Наталька тут яго сядзела..." XVI. "Ў яе ўтануў даўнейшай ласцы, Ёй пакарыўся без баю." XVII. "Зрабіць надумала сваё - За кроў пралітую крывёю Яму яго забраць жыццё." XVIII. "Прынесла добрыя ўсім весці, Што ўжо разбойніка няма; Яе віталі добрай чэсцю..." XIX. "Знаць, што вялікую меў сілу, «Магілай Льва» народ назваў." <span>XX</span>. "І горад вырас, як з зямлі, Яго Магілевам назвалі, Бо йнакш прыдумаць не маглі."
1. «Нам продкаў кемнасць захавала Шмат весцяў дзіўных...» 2. «Асілкам гэтакім ад роду Машэка быў...» 3. «На воку дзеўку меў, Натальку...» 4. «I наш Машэка, у жальбе Па ненаглядненькай дзяўчыне, Паплыў з плытамі ў край чужы...» 5. «Баярын тамка жыў багаты, Яшчэ лятамі малады...» 6. «Сама к бядзе пайшла сваёй...» 7. «Засела так яна [помста] ў Машэкі...». 8. «Крывавы суд тварыў, караў...» 9. «Чуць толькі ўгледзеў у калясцы Машэка любую сваю,— У яе ўтануў даўнейшай ласцы...» 10. «У думках думала няўпынна, Як ёй разбойніка згубіць...» 11. «Так страшны той разбойнік згінуў...» 12. «Яго высокую магілу... «Магілай Льва» народ назваў». 13. «I горад вырас, як з зямлі, Яго Магілевам назвалі...»
Основная тема рассказа Астафьева - тема взросление человека , становления личности.Писатель утверждает необходимость воспитания в человеке - доброты,чувство ответственности,благородство по отношению к более слабым. Бабушка купила пряник с конём что бы внук запомнил её поступок, что мир может так же меняться и в лучшую сторону.Близкий человек поможет и поймёт , возможно с бабушкой в детстве произошло похожее и вспомнив себя она уступила внуку. Автор запомнил её поступок . Он не может его забыть потому что писатель не видел такого человека с большим сердцем. И в трудную минуту когда сделает ошибку его ребёнок, он вспомнит бабушку и поможет .