Всё что нашла:
Думаю, у кожнага чалавека ёсць пэўная мэта ў жыцці. Пакуль мы маленькія, невялікія і нашы мары. Дзіцяці хочацца новую прыгожую цацку, як у вітрыне крамы або ў таго хлопчыка, ці новую сукенку, або ляльку Барбі. Мы расцем, і разам з намі растуць і нашы жаданні, імкненні, мэты. Адзін марыць разгадаць таямніцы Бярмудскага трыкутніка і знайсці патанулую Атлантыду. Іншы жыве марай стварыць унікальныя лекі ад усіх хвароб або эліксір вечнай маладосці, здароўя і прыгажосці. Трэці марыць аб палётах ў Сусвеце, сустрэчы з пазаземнага розуму.
Але рана ці позна ўсё мы сталеем і пачынаем задумвацца аб будучай прафесіі. І тут нашы імкненні становяцца цалкам пэўнымі і асэнсаванымі. Хто-небудзь хоча стаць геніяльным праграмістам, спецыялістам па камп’ютэрных тэхналогіях, ажыццявіць інфармацыйны прарыў, стварыць праграмы, якія да яго не змог стварыць ні адзін чалавек. Хто-небудзь хоча стаць лекарам, вядомым хірургам, каб штодня ратаваць ад смерці і хвароб людзей. А хто-небудзь хоча проста гадаваць хлеб, каб накарміць усіх галодных.
Ці не праўда, усё гэта высокія мэты, і калі чалавек не адступіцца, калі ён цвёрда вырашыў ісці да сваёй мары, ён абавязкова пакіне свой след на зямлі. Не абавязкова яго імя ўвойдзе ў гісторыю, але жыццё ён пражыве нездарма, прыносячы радасць і карысць людзям.
Наяўнасць пэўнай мэты, імкненне зрабіць нешта канкрэтнае, абавязкова значнае і патрэбнае, ўзвышае чалавека. Мара, ідэал павінны быць у кожнага. Нашы мары не заўсёды выстройваюцца ў выразную лінію, не заўсёды ўяўляюць сабой яркі вобраз. Часта мара бывае жаданнем дасягнуць чагосьці вялікага, светлага. Але як гэта зрабіць, мы не зусім выразна і ясна ўяўляем. Гаворка ідзе пра мары, якія падахвочваюць да дзеяння. І яны, можа быць, з часам становяцца больш яснымі і адназначнымі менавіта ў выніку гэтых дзеянняў. Такая мара ёсць і ў мяне.
Не хачу сказаць , што я не ўяўляю сабе сваю будучыню. Уяўляю. І мару асвоіць цікавую для мяне прафесію. Я хачу стаць юрыстам.
Кожны дзень мы сутыкаемся з жорсткасцю, несправядлівасцю, беззаконнасцю. І я вельмі хачу нешта змяніць, павярнуць гэты свет тварам да закону і справядлівасці. Мне здаецц , пры сур’ёзных адносінах да прафесіі я змагу ўнесці досыць важкі ўклад у паляпшэнне нашага жыцця, і таму ўжо цяпер займаюся на курсах падрыхтоўкі абітурыентаў і ў юрыдычным гуртку, вывучаю спецыяльную літаратуру, гляджу перадачы, прысвечаныя хвалюючай мяне тэме.
Але гэта – аб будучай прафесіі. А я ўсё часцей лаўлю сябе на думцы, што мне хочацца чагосьці большага, чым стаць выдатным спецыялістам і якасна выконваць сваю працу, што вельмі важна. Часам я адчуваю ў сабе столькі сіл і энергіі, што, здаецца, змагу ўсё ! Калі б была такая магчымасць, я прысвяціла б сябе абсалютна ўсіх абласцях жыцця. Я выдатна разумею, што наступіць час, калі трэба будзе вызначыцца, што ў маім жыцці галоўнае, і цалкам прысвяціць сябе прац , сям’і, любімай справе, калі нельга будзе «распыляцца » , таму што і праца, і блізкія людзі, і хобі патрабуюць часу і засяроджанай увагі .
А пакуль мне цікава ўсё новае, я шмат чаму хачу навучыцца, стаць цікавым чалавекам . Я імкнуся быць карыснай у любой сітуацыі і не збіраюся губляць ні секунды. Напэўна, хтосьці лічыць мяне несур’ёзнай, назіраючы, як я вучуся граць на гітары, а потым раптам з галавой сыходжу ў чытанне медыцынскай літаратуры, асвойваю асновы камп’ютэрнай графікі і захоплена дапамагаю бацьку і брату рамантаваць які-небудзь электрапрыбор . Навакольныя лічаць, што я не магу вызначыцца, хапаюся за ўсё запар.
Але ў тым і справа, што я вызначылася. Я хачу ўмець калі не ўсё, то многае, хачу кожны дзень пазнаваць нешта новае і не хачу спыняцца на дасягнутым. Не ведаю, ці можна назваць гэта марай ў звыклым сэнсе слова, бо мае жаданні нельга ўпісаць у нейкія рамкі, выразна сфармуляваць. Хоць чаму нельга ? Магчыма! Я мару дасягнуць дасканаласц ! Занадта гучна сказана ? Напэўна . Тым больш што дасканаласці няма мяжы, таму што калі б гэты мяжа існавала, то, дасягнуўшы яе, ужо не да чаго было б імкнуцца. Калі я задумваюся над гэтым, мне робіцца сумна. А што было б далей ? Для чаго тады астатняе жыццё, калі ўсё ўжо дасягнута ! Не, добра, што гэтай мяжы няма. Гэта значыць, што заўсёды знойдзецца нешта, чаго я яшчэ не ведаю і не ўмею, але магу даведацца і навучыцца. І мне ёсць да чаго імкнуцца! Можа, гэта і ёсць мая мара, можа , яна так і гучыць : “Усё жыццё імкнуцца, спазнаваць, вучыцца, спасцігаць”.
Чамусьці над тымі, хто кажа, што ён хоча дасягнуць дасканаласці , звычайна смяюцца або паблажліва ўсміхаюцца ў адказ. Гэта мяне не спыняе і я буду працягваць ўпарта імкнуцца да сваёй мэты.
Дзень, калі я не магу пазнаць нічога новага , не зраблю чагосьці важнага, карыснага, для мяне будзе пражыты дарма.
Марыць трэба пра нешта большае, чым цяпер можаш дасягнуць. Гэта будзе заахвочваць цябе пастаянна рухацца наперад і набліжацца да запаветнай мэты. А мая мэта – пастаянны рух наперад !
...
П’єса “Мартин Боруля” Івана Карпенка-Карого часто стає предметом літературного аналізу, адже її глибинний зміст та стилістичні особливості викликають цікавість. Образ головного персонажа – Мартина Борулі – не однозначний: над ним сміються, осуджують, але зрозумівши – співчувають його особистій драмі. Що ж драматичного у житті героя?
Він досить заможний селянин, має родину, члени якої його поважають та підтримують. Отже, є і достаток, і люблячі люди. Але одне не дає йому спокою – те, що він простого, “мужицького” роду. Та ще й деякі гонористі паничі підливають масло у вогонь, демонструючи вищість свого походження.
Твір починається з того, що Мартин Боруля планує подати апеляцію на компромісне рішення суду щодо конфлікту зі шляхтичем Красовським, який обізвав його бидлом, а сина Степана – телям. І привід для подальшої боротьби знайшовся – документ, в якому говориться, що рід Боруля може претендувати на дворянство. Герой вирішує будь-що добитися благородного статусу, адже тоді вже ніхто не посміє назвати його бидлом, бо він буде справжнім дворянином. Образ Мартина Борулі не просто так виник в уяві письменника.
Батько Карпенка-Карого переживав подібну особисту драму, він також домагався відновлення втраченого колись дворянства. Герой і прототип однаково не отримують бажаного через бюрократичну неточність. Можливо, те, що образ Мартина Борулі автор багато в чому писав з рідної людини, обумовило особливу емоційність опису героя, гіперболізовану драматичність діалогів. Згадаємо, як переймається Боруля через завдану образу, як пишається можливістю стати дворянином.
В цей час нібито все життя героя підкорюється одній всепоглинаючій ідеї. Боруля старається (аж понад міру!) стати гідним дворянства. Він примушує себе подовгу спати, що є, на його думку, звичним для шляхтичів; не дозволяє дітям братися до “чорної” роботи; намовляє дружину вчитися заварювати чай та кофій. Але такий “панський” спосіб життя абсолютно не підходить простому душею герою та його родині. Вони звикли до чесної праці, а лінь та апатія дворян їм не властива. І це насправді є їхніми перевагами.
Але у той час панівним класом залишалося дворянство, тому навіть його недоліки вважалися “шляхетними” звичками. Тому Мартин Боруля готовий був знехтувати своє природою та перебудувати життя на дворянський лад. Та виходило в нього це надзвичайно кумедно. Можливо, драма героя навіть не у тому, що його хтось обізвав “бидлом” через відсутність статусу, а у тому, що він сам себе почував таким. Почуття власної неповноцінності заважало щасливо жити.
Він мав хороше життя, але прагнув кращого. Та як відомо – “краще є ворогом хорошого”. І це яскраво видно у фіналі твору, коли через однісіньку помилку у прізвищі всі старання домогтися дворянства зводяться нанівець. Герой у розпачі, адже стільки затрачено сил, грошей. Він навіть готовий був пожертвувати особистим щастям доньки. І все заради чого?
Заради примарного статусу. На щастя, Мартин Боруля все ж зрозуміє свою помилку – що ніякий папірець не звеличить людину, а тільки вона сама своїми гідними вчинками.