Сап-рау-дны, раз-ма-лёу-вае, зайз-дрос-циць
Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
<span>Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.</span>
Ответ:
Пра тое, як Свіслач ўзяла ў мужыкі Менеска ...
Нямала легенд склалі мінчане пра сваё любімым горадзе. Ёсць сярод іх і тая, што распавядае пра яго падставе.
Даўным-даўно жыла на белым свеце дачка Вадзянога - Свіслач. Славілася яна незямной прыгажосцю, а размяшчэння яе дамагаліся сам Пярун і Жыжаль. Але непакорлівай была прыгажуні, смяялася над жаніхамі, а аднойчы прапанавала ім паспытаць каменны вясельны пірог. І ў рэшце рэшт паплацілася за свой характар - засталася адна-адзінюткая ... Калі прыгажуня канчаткова страціла надзею выйсці замуж - расплакалася перад бацькам Вадзяніком. Пашкадаваў яе стары: - Цяжкія выпрабаванні даеш ты жаніхам сваім. Зло смяешся над імі. Няма сярод багоў таго, хто б падышоў да цябе. Але ёсць яшчэ людзі. Можа, на наша шчасце приглянешься ты самому смеламу, самому выдаліць, самаму багатаму з іх? Можа, не спужаецца ён паспрабаваць твайго каменнага пірага? А я ж зраблю так, што людзі будуць часта прыходзіць у гэтыя месцы. І стварыў тады Вадзянік на беразе Свіслачы капішча: на месцы, дзе сваталіся да яе Пярун і Жыжаль, вырас дуб і з'явілася вогнішча. А дачка яго, кажуць, на самай справе выйшла замуж за чалавека. І быў гэта князь Менеск, які не разгрызают каменны пірог, а пабудаваў вадзяны млын, жорны якой размололи не адзін валун. А потым заснаваў на берагах ракі горад-крэпасць, назваўшы яго сваім імем ...
1) Калі апускаецца над ракою глухая палесская ноч, тады памалу заціхае горад Пінск, маўклівымі робяцца вуліцы і завулкі і рэдкія крохі прахожых рэхам аддаюцца ў каменных сценах.
2) Дні прабягаюць, і гады сплываюць, хвіліны шчасця часам прамігцяць, а боль жыве, і сэрцам адчуваю, што жыць заўсёды будзе, да канца..
3) І думалася яшчэ: як добра, што ёсць на гэтай апантанай зямлі мой ціхі, мой родны куток, дзе можна вось так, у святочнай сцішанасці, пастаяць, стрымліваючы на вачах слёзы, падумаць пра сваё мінулае і сваё заўтрашняе.
4) Кветкі яе, напэўна, не самыя прыгожыя, але яны заўсёды радуюць вока, бо з'яўляюцца ў самым пачатку вясны, як толькі сыходзіць снег.'
5) Сёння гэта невялічкае мстэчка, а быў час, калі яго ўладары адыгрывалі не апошнюю ролю ва ўсёй Рэчы Паспалітай.