Ядвабам аголеных ўночы адценняў
Лунаюцца мары ў празрыстаці зор…
Мільярды сусветных жаданняў-трымценняў
Ахутваюць ласкаю стомлены бор…
Прыціхласці рэха на стромых прасторах,
Бавоўнасці водару прагны глыток…
Скідай нерашуча, няўмела свой сорам
І можа пачуе спакушаны Бог…
Як дыхае цень, што прачнуўся да скону,
Як коткаю крочыць смуга да ракі…
Як плача матыль у бяскрыллі палону,
И падала лисце на ускраин дароги.
Найпрыемнейшы у жыцци чалавека час- вясна маладосци, кали, раскрываючы кветку свайго розуму, её дае волю лятушкам песциць у сэрцы вяликия надзеи, не думаючы пра тое, што есць на свеце вихуры и страшныя буры.2) Галасы паступовп змоукали, бо наближауся вечар.3) Малюнки борзда зникали, змянялися новыми, и не было кали спыницца на их, бо поезд имчауся вельми шпарка.4)Лось пастаяу яшчэ, паварочау галавой то управа, то улева, апусциу раги, нибы хацеу каго бадануць, павярнууся и галопам падауся некуды у гору.5) Пасля абеду, адвёушы дачку да суседки, Насця пайшла на поле.