<span>"Прывітанне ўсім аматарам футбола!!! Мы вядзем прамую трансляцыю центральнага матча тура. Вось гучыць свісток галоўнага суддзі матча, і гульня пачынаецца. І адразу ж каманда накіроўвае мяч у бок варот суперніка. Небяспечны момант... Усё, можна выдыхнуць - забіць мяч у вароты не атрымалася, бо цудоўна згуляў варатар. Вось ён уводзіць мяч у гульню. З мячом вельмі ўдала сустракаецца паўабаронца, аддае перадачу на ход нападаючаму, той "цягне" мяч па левым флангу, змяшчаецца ў цэнтр штрафной, абыгрывае абаронцу суперніка і б'е па варотах. Шкада, што пасля такой выдатна праведзенай камбінацыі, мяч усё ж такі размінуўся са створам варот. Так, прайшло яшчэ зусім мала часу ад пачатку гульні, а мы ўжо з Вамі сталі сведкамі дзвюх вельмі "вострых" атак футбалістаў гуляючых каманд. Значыць, цікавая гульня чакае сёння нас з Вамі ...".</span>
Любуясь на белорусское море ,я увидел его в фоне осени ,это не забываемый момент! Смотря назад себя,видны деревья с золотыми листьями,которые при ударах ветра сносит прямо в море.
Ffg5fg5dfg5fdg5dfg5dfg5dfg5df
Я вучуся ў адной са школ Харкава. Яна знаходзіцца на ўскраіне горада, і таму з вокнаў бачны невялікі лес. Вакол школы растуць вялікія старыя клёны. Кожны раз, калі надыходзіць восень, дарога ў школу засыпаная вялікімі яркімі лісцем.
1)Лёгка, добра было на душы, і, калі б не клопат, выкліканы заданнем, якое я атрымаў, можна было б цалкам аддацца сузіранню таго, як хораша надыходзіла маладая вясна.
2)Неба было чыстае, сонца свяціла ярка, аднак не грэла: надыходзілі самыя марозныя дні зімы.
3) Мікола не адказаў, але па яго суровым позірку яна прачытала, што ён не пахіснуўся, і адчула: з ім будзе цяжка.
4)Перадасенняе сонца, хоць яно і здаецца цёплым і яркім, усё ж грэе толькі з тога боку, куды падаюць промні, а ў цяньку яго быццам і няма: павернешся спінаю ад сонца, адразу ж адчуеш халадок.