Биография Микиты Гастрыта. Ужо адна мянушка раскрывае нам яго характар — пахмурны, непрыемны, злосны, калючы. Гэта складаны і супярэчлівы чалавек, які жыве не па ўласным сумленні, а па застарэлых, фальшыва-казённых прынцыпах. Недаверлівы, хваравіта зайздрослівы да чужой радасці. У гады калектывізацыі ён «выкарчоўваў» кулакоў, змагаўся з аднаасобнікамі. Мікіта толькі выконваў загады, і тут няма яго вялікай віны. Але Мікіта напісаў данос на Васілёвага брата Андрэя ўжо не па загадзе, а па ўласнай ініцыятыве. I не таму, што бачыў у ім ворага, а таму, што Андрэй збіраўся засылаць сватоў да яго будучай жонкі. Пакаянне Мікіты запозненае, непаслядоўнае. Застарэлыя звычкі мацнейшыя за сумленне.
Са мной трапиуся такi выпадак, у чацвер,калi я павярталася са школы, я сустрэла свайго ворага,ён разказвау свайму сябру, што iм задалi перапiсаць абзац тэксту и скласцi некалькi прыкладау з мильёнамI.
За крок ад дрэва стаяла качка.
Пад страхой хаты верабьиха гадавала чытырох детак .Мама кармила их чарвяками и вусеницами .Целы день яна насила им ежу .Малыя смешна разяуляли свае ротики .Птушаняты расли не па дням а па гадинах.Хутка яны стали падобны на сваю маму . СКАЗ-апавяданне.
<span>Акропленая расой трава, іскрылася на сонцы.
</span><span>У кусціку ,расой абмытым, спявае песню салавей.
</span><span> Ахоплены радасцю, ён весела смяецца.
</span><span>Ляжыць перад намі, умыты агнямі, чароуны прастор.
</span><span>Чаромха цвіла і укрытая белай квеценню, быцам, мігцела</span>
Нарэшце-то прыйшла вясна! Пасля доўгай і снежнай зімы прыемна выйсці ў двор і ўдыхнуць пах цёплага ветру, убачыць першых вясновых птушак. Не паспеў сысці апошні снег, а праз мінулагоднюю траву прабіваецца маладая зеляніна. Тоненькія парасткі ўпарта цягнуцца да сонца. Неўзабаве ўсё пакрыецца зялёным дываном. Ныркі на таполях і бярозах набраклі, у паветры адчуваецца ледзь улоўны пах клейкіх лісточкаў. Яшчэ дзень-два, і дрэвы пакрыюцца пяшчотнай зелянінай. Спачатку гэта ледзь прыкметны налёт, а потым лісце пачынаюць расці ўсё смялей і смялей, павялічваюцца амаль на вачах. Яшчэ імгненне - і дрэвы апрануцца ў пышныя кроны. Зялёны колер зменяць бледнасць зімы. Увесну па-асабліваму свеціць сонца: як-то ярка, радасна і святочна. Хочацца хадзіць па вуліцы і ўсміхацца ўсім запар. Не толькі прырода прыбіраецца ў яркія фарбы. Людзі таксама скінулі з сябе цёплыя футры і паліто. Вакол усё ў прыгожых і вясёлых строях. Усе рады прыходу вясны! ...