<span>летняя раніца
было ціхае летняя раніца. Сонца ўжо высока стаяла ў чыстым небе. Але поля яшчэ блішчэлі расой. З далін веяла духмянай свежасцю. У яшчэ сырам лесе весела спявалі раннія птушкі. Па высокай жыта беглі доўгія хвалі. Уверсе звінелі маленечкія жаўрукі</span>
Восень-вясна
рана-позна
высоки-низки
шыроки-вузки
дрэнны-добры
шкодны-карысны
вясёлы - сумны
смелы - баязливы
Ранiца вечара мудрагелiсцей.
Прауда святлей сонца.
Стары сябар лепш новых двух.
Угавор даражэй грошай
1) Некалькі
сюжэтных
ліній, што пераклікаюцца паміж сабой (узаемаадносіны былых сааўтараў кнігі пра падполле — Гукана і Шыковіча, узаемаадносіны бацькоў і
дзяцей, сюжэтная лінія Яраш–Зося);<span>
2) выразная групоўка вобразаў, праз якія вырашаецца асноўны
канфлікт</span>;<span>
3) 2 гістарычныя
праекцыі —сучаснасць
і мінулае</span>;<span>
4) у рамане 40 раздзелаў і 2 самастойныя раздзелы — гісторыя Антона Яраша і гісторыя<span> Зосі Савіч.</span></span>
Мой родны край, дарагое сэрцу месца, дзе я ведаю кожны куст, кожнае дрэўца! Мой родны край - найпрыгажэйшы ў свеце, дзе з кожным вулічным сабакам мы гаворым на адной мове. Тут усё мне роднае, усё зразумелае, усё звязана з маёй душой. Я тут нарадзіўся, пачаў хадзіць і гаварыць, дзівіцца навакольнаму свету і спазнаваць яго. Тут мае родныя, мая сям'я, тут гучыць родная мова. І я з радасцю адчуваю сябе гаспадаром гэтай зямлі, любуюся ёю і ганаруся. Цудоўная прырода майго краю, духмяныя густыя лясы, блакітныя азёры, шырокія палі, празрыстыя рэчкі ўражваюць ў любую пару года. Пахі свежага хлеба, чабора, маладога бярозавага бору - мае любімыя, яны заўсёды супакойваюць мяне, напаўняюць душу беспадстаўным шчасцем і лёгкасцю. Як і сябры з самага дзяцінства, вобразы роднай зямлі заўсёды са мной у маёй душы. Калі падарожнічаю ў іншыя краіны, не магу знайсці нічога падобнага майму краю. Упэўнены, што вобраз радзімы дараг<span>і</span> кожнаму чалавеку, але таксама ведаю, што іншага такога краю, як родная гасцінная Беларусь, у свеце няма.