<span>Люблю тебя, Петра творенье
</span><span>Поэма "Полтава</span>
Десятилетний мальчик Петька отдан в учение к парикмахеру Осипу Абрамовичу. В дешёвой парикмахерской он подносит воду, на него постоянно кричат и ругаются хозяин и подмастерья. Его приятелю Николке 13 лет, Николка знает много скверных слов и часто рассказывает Петьке непристойные истории. Окна парикмахерской выходят на улицу, по которой ходят «равнодушные, злые или распущенные» люди, на скамейках спят бездомные, дерутся пьяные. У Петьки не бывает праздников, все его дни похожи друг на друга, его жизнь кажется ему долгим неприятным сном, он все больше худеет, болеет, на лице его появляются морщинки. Петьке очень хочется уехать в другое место. Когда его навещает мать, кухарка Надежда, он постоянно просит её забрать его от Осипа Абрамовича.
Однажды хозяин отпускает Петьку на дачу к господам Надежды. В поезде радостный Петька улыбается пассажирам, интересуется, как едет поезд, улыбается облачкам. За городом Петькины глаза перестают казаться сонными, а морщинки пропадают. Сдружившись с гимназистом Митей, Петька помногу купается, удит рыбу, играет. Однако в конце недели Надежда получает письмо от Осипа Абрамовича, в котором тот требует, чтобы Петька вернулся. Петька падает на землю, плачет, кричит. Мать отвозит мальчика в город, и все начинается сначала. Только по ночам Петька с упоением пересказывает Николке свои дачные приключения.
1) Сколько лет было главному герою? (тринадцать)
2) Как называется море, на котором жил Киш?(Полярное)
3) Кто руководил соплеменниками Киша? (вождь)
4) Что по мнению соплеменников использовал Киш во время охоты на медведя? (колдовство)
5) Как звали отца Киша? (Бок)
6) Как звали маму Киша? (Айкига)
7) Как называется жилище охотников? (иглу)
8) Как называется вещество, которым мама Киша намазала лицо, когда посчитала, что сын погиб? (сажа)
9) С кем ходил Киш на охоту? (один)
10) Что кидал Киш медведю? (шарики)
11) Как звали вождя племени? (Клош-Кван)
12) Чей ус использовал Киш для охоты? (китовый)
13) Как звали охотника, который следил за охотой Киша? (Боун)
В. Шукшин. Материнское сердце.
Ч. Айтматов "Материнское поле"
К. Чапек "Мать"
<span>Б. Брехт "Мамаша Кураж и её дети"
Роман Максима Горького- Мать
Сергей Есенин- Письмо матери
</span>
Зімовая казка вельмі рамантычная. Яна і сумная, і радасная, белая і бліскучая. Хочаш убачыць казку? Выходзь на вуліцу! Азірніся вакол! Ці ёсць у свеце найбольш чароўная і дзіўная пара года, чым зіма ? Кожны адкажа па – рознаму. Але я адкажу: «Не!» Я вельмі люблю зіму, зімачку, зімку. Для мяне зіма – гэта бясконцая прыгажосць прыроды, найчыстае і марознае паветра, дрэвы ў беласнежных уборах, чароўныя святы Новы год і Каляды, катання на санках і каньках. У гэтым годзе снегу вельмі мала. Як шкада! Але на Каляды пайшоў шматкамі сапраўдны, пухнаты снег. Да гэтага з неба сыпаласі дробная і жорсткая крупы, ад якіх было холадна і няўтульна. Снег прыбраны і радасны, ён стварыў свята. У марозным паветры задумаўшыся апускаюцца сняжынкі. Дрэвы працягваюць ім насустрач рукі – галінкі, назбіраўшы, цяжка іх апускаюць да зямлі. Дамы ў горадзе адразу сталі урачыстымі, ім зіма насунула шапкі. З-за снегу вечар стаў святлей і безабаронным. Ліхтары на вуліцы пакрыўджана і блізарука ўтаропіліся ў прастору, снег заляпіў ім вочы – не падглядваў. А я стаяў ўвечары на плошчы, не варушачыся і атрымліваючы асалоду ад гэтай казкі. Лёгкія ўзорныя сняжынкі садзіліся на вейкі, ахутвалі ўсю вопратку, кружылі свой карагод. Зямля памылася, апранулася ў белы нарад. У мяне пад акном расце рабіна. Я гляджу на яе і адчуваю здзіўленне як яна такая стройная і далікатная можа супрацьстаяць і марозам і цяжкаму снегу, які ўпаў на яе. А здалёк, я быццам бачу не дрэва, а казачную дзяўчыну, якая надзела серабрыстае футра, завязала белую пухнатую хустку, якая на сонцы здаецца проста чароўнай – столькі гуляе на ёй фарбаў. Здаецца, калі дакранешся да рабіны, знікне казка. Я гляджу на рабіну і бачу, што дзесьці на яе далікатных галінках вісяць нахмураныя ледзяшы, на якіх гуляе сонечны зайчык. Гэтыя ледзяшы – як сумныя слёзы маёй прыгажуні. Але вось пачалі танцаваць вальс далікатныя сняжынкі з халодным ветрам. Склаліся ў загадкавую фігуру. Што гэта ? Я гляджу, гляджу … Вядома ж, гэта да маёй прыгажуні – рабінкі скача прынц на белым кане.
Вось такая ў мяне зімовая казка. Я ведаючы, што ў свеце яшчэ ёсць шмат цудаў, якія дораць радасць і асалоду. Але заўсёды мяне будзе хваляваць прыгажосць зімы, і назаўжды запомніцца маярабінка – снягурка.