Действительно, Хлестаков и не старался выдать себя за важное лицо. Городских чиновников ввело в заблуждение чистосердечие Хлестакова. Пожалуй, опытный мошенник вряд ли сумел бы провести городничего, который превзойдет в мастерстве обмана любого афериста, так как он «мошенников из мошенников обманывал» .
Внезапно его судьба меняется: городские чиновники принимают его за важную особу, а именно — ревизора. Неожиданно для самого себя Хлестаков превращается в значительную персону и попадает в дом к главному человеку в городе — городничему. А между тем, Хлестаков
готов был уже к тому, что его отправят в тюрьму за то, что он задолжал
в гостинице, а тут такая внезапная перемена! Но удивительно то, что Хлестаков не особенно задумывается, почему его положение так круто изменяется — он просто не умеет думать, а движется по воле случая, используя благоприятный момент, что называется, по максимуму.
Оказавшись в доме городничего изрядно «приняв на грудь» и завидев дам — Анну Андреевну и Марью Антоновну, — решает «пустить пыль в глаза» . , Хлестаков начинает хвастаться.
Рисуясь перед ними, он рассказывает небылицы о своём важном положении в Петербурге, и, что самое интересное, он сам верит в них.
Он приписывает себе литературные и музыкальные произведения, которые в силу «лёгкости необыкновенной в мыслях» , якобы, «в один вечер, кажется, написал, всех изумил» . И даже не смущается, когда Марья Антоновна практически уличает его во лжи.
Хлестаков ведет себя подло — волочится за двумя женщинами одновременно, при том эти женщины — мать и дочь.
<span>Но вскоре язык отказывается служить порядочно захмелевшему столичному гостю, и Хлестаков с помощью городничего отправляется «отдохнуть» .</span>
опиши красоту зимнего солнечного утра в России,деревья все в снегу,сугробы,узоры на стекле ну и все такое,распиши просто покрасивее
Герасим-глухонимой крестианин. Мужчина двенадцати вершков роста, сложенный богатырем и глухонемой с детства. Одаренный большим количеством силы. Работает за четверых.
<span>Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць
Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці
адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў
сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі
асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на
чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю
п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай»
вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і
Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і
Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну
і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за
адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у
турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае:
«Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто
нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У
яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы
секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай
ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два
разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за
вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і
карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша».
Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй,
якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі
паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён
бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя
Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая
паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра
ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і
бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і
да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог
карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не
моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што
нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб
расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з
чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі
не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх
пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай
смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта
ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць,
далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што
няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і
зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не
будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і
асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што
зямля застанецца ў адзіноце.
<span> П'еса «Вечар»
прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды
героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з
яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.</span></span>