Думаю такие люди будут всегда и в наше время они есть. Мне кажется это люди чересчур скромные (скромность украшает маленькими порциями) и где-то даже зажатые, еще они добрые (а доброта замечается очень редко) , но это им не мешает делать что-то очень важное для других и понимать, что все-равно не оценять, а может и не вспомнят
«маленький человек» для нашей действительности – это не просто литературный тип, а «герой нашего времени» ? Хотя, почему герой? Скорее уж – антигерой.. . Действительно, разве мало в нашей жизни ситуаций и положений, достойных пера Гоголя или Чехова?
Вот прошла мимо высокомерная медсестричка, грубо обругавшая безот-ветную старушку в больнице. А по противоположной стороне улицы движет-ся группа парней с бритыми головами; вчера они до полусмерти избили сво-его сокурсника, только за то, что он стал встречаться с девушкой из Африки. Через площадь, прямо под запрещающий знак проезжают в тонированных иномарках их благовидные папаши, большие любители толстых конвертов без адресата, как бы невзначай опущенных в их бездонные карманы. И им абсолютно нет дела ни до их собственных чад, ни до той несчастной женщи-ны, у которой единственный сын теперь останется калекой на всю жизнь…
<span>Сама жизнь сегодня говорит об актуальности темы «маленького челове-ка» сегодня. В глубине души каждого из нас живет этот образ - это наши страхи: боязнь выделиться из толпы, потерять работу, высказать свое мнение открыто, быть отверженным, выступить против произвола…</span>
<span>Драма "Раскіданае гняздо" напісана Я. Купалам у 1913 г. на аснове фактаў з сям'і дзеда Ануфрыя, у якога князь Радзівіл адабраў зямлю і хату. Асэнсоўваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, Я. Купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. Галоўны герой драмы — Сымон, старэйшы сын Зяблікаў. Гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. Ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "Свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. Зоська і Незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "Птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны!". Вобраз Сымона пададзены ў развіцці. Спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. Упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. Як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, Сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. На бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага гнязда,... хай б'юць, рэжуць, катуюць". На прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу Сымон рашуча адказвае: "Пакарыцца?.. Гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". Прымірыцца з панічом для Сымона— гэта здрадніцтва, адступніцтва. Становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае Зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". Шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы Сымон адшукаў не адразу. Пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, Сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". Пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы Зоські), а таксама агітацыі Незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "I я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. Годзе крыўды, годзе няпраўды!" Разам з Незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! Па Бацькаўшчыну!" На гэтым сходзе, па словах Незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне. Такім чынам, на прыкладзе Сымона Я. Купала паказаў працэс абуджэння нацыянальнай свядомасці беларускіх сялян, пошукі імі шляхоў да вызвалення. Адшукаць страчаную бацькаўшчыну, вырвацца з-пад прыгнёту і ўціску, здабыць зямлю і волю можна толькі шляхам барацьбы, змагання — такая асноўная думка твора.
</span>
Ответ:
Перед прочтением данного анализа рекомендую ознакомиться со стихотворением Зимнее утро.
История создания – это стихотворение Пушкина было написано в 1829 году, причем известна даже точная дата – 3 ноября. Поэт гостил в Тверской губернии у своих друзей, в имении которых и были написаны знаменитые строки.
Тема стихотворения – красота русской природы в зимний период года.
Композиция – на протяжении всех пяти шестистиший наблюдается линейная композиция.
Жанр – пейзажная лирика.
Стихотворный размер – четырехстопный ямб со смешанной рифмовкой.
Эпитеты – “день чудесный”, “друг прелестный”, “голубые небеса”, “великолепные ковры”, “янтарный блеск”, “веселый треск”.
Сравнение – “как бледное пятно”.
Олицетворения – “мгла носилась”.
Это вступление перед самой сказкой.