Это мальчик, герой рассказа Эдуарда Успенского.
Дзеянне твора адбываеца ў былой заходняй Беларусі, якая ў 1921 годзе была аддадзена пад уладу Польшчы. У пачатку аповесці Даніку было ўсяго сем гадоў. Ён па-дзіцячы глядзіць на свет і жыве сваімі дзіцячымі радасцямі і засмучэннямі. Крыўдна, а часам горка і балюча, калі цябе дражняць, асабліва жабраком. Іншы раз можна пацярпець, але найчасцей трэба не даваць сябе ў крыўду, адбівацца, а часам уцякаць плачучы і клікаць на дапамогу маці.
Даніку вельмі хочацца ў школу. Яна вабіць хлопчыка новым незнаёмым светам, якім жывуць старэйшыя вучні, а яшчэ вельмі хочацца абуць новыя бліскучыя боцікі (першыя ў жыцці!), што мама купіла да школы. У канцы аповесці Даніку дванаццаць гадоў і сярод аднакласнікаў вылучаецца асаблівымі здольнасцямі да навукі. Ён не можа мірыцца з тым, што ў школе дзеці вучацца на чужой мове, што багатыя яго аднакласнікі насміхаюцца з беднасці.
Вялікі ўплыў на Даніка аказалі ўмовы жыцця, а таксама дарослыя. Яму пашчасціла сустрэцца з цудоўнымі настаўнікамі: вясковым чалавекам Міколам Кужалевічам і польскай настаўніцай пані Мар'яй. Мікола Кужалевіч адкрыў Даніку сілу еднасці, братэрства працоўных, гаварыў пра нацыянальную годнасць беларусаў. Пані Мар'я абудзіла любоў і павагу да польскага народа, паказала Даніку працоўную Польшчу, багацце яе літаратуры і мовы. Прайшоў час — і ўжо сам Малец гуртаваў вакол сябе аднакласнікаў, дзяцей беднаты, каб усе трымаліся адзін аднаго.
Але жыццё сутыкала героя і з іншымі настаўнікамі, такіх, як Цаба, Рузя, Дулемба. Хлопчык не мог назваць іх сваімі настаўнікамі, бо тыя ненавідзелі вучняў, абражалі іх, асабліва і пагардліва ставіліся да дзяцей беларусаў.
І галоўны герой аповесці сам стаў вучыць сваіх равеснікаў чытаць на роднай мове. Хлопец многа думаў, аналізаваў убачанае і пачутае, шукаў адказы на пытанні, якія ставіла перад ім жыццё. Таму ў канцы аповесці Данік — не проста хлопчык, а сын свайго народа і ратавальнік сваёй роднай мовы .
А к какому рассказу план?
Васютка — это главный герой рассказа В. П. Астафьева «Васюткино озеро». Он самый обыкновенный мальчик: любит поозорничать, прихвастнуть, веселый и любопытный. Но Васютка обладает и такими качествами, которые есть далеко не у каждого, например мужеством, выдержкой, наблюдательностью, умением делать правильные выводы. Именно поэтому он сумел не растеряться и не пропасть в тайге, когда заблудился.
Несколько дней бродил мальчик по лесу в надежде встретить знакомые тропы или выйти к Енисею, но вышел сперва к неизвестному озеру, в котором «плотно, одна к другой, пошевеливая жабрами и хвостами, копошились рыбы». Васютка понимал, что его находка будет бесценной для рыбаков, если он сумеет выбраться из тайги и рассказать о ней людям. А в рыбе-то мальчик разбирался хорошо, не зря ведь его отец был бригадиром рыбаков!Благодаря своей внимательности к окружающему миру Васютка понял, что озеро соединено с Енисеем речкой, а это не только говорило о том, что рыбакам будет несложно добраться сюда на лодках, но и показывало верную дорогу к освобождению — к людям.Когда Васютка выбрался к Енисею, его, голодного и продрогшего, подобрал рыболовный бот. Вернувшись домой, мальчик рассказал об удивительном озере рыбакам и уже через несколько дней, гордый и довольный, шел впереди, указывая дорогу.<span>Так благополучно закончились Васюткины горести, оставив на районной карте «голубое пятнышко, с ноготь величиной, под названием «Васюткино озеро».</span>
Куприн очень подробно описывает дорогу мальчиков. Он делает это чтобы показать, что счастье мальчиков их сытость и веселость призрачно, и всего этого можно лишиться в одночасье, человек не властен над судьбой и потому можно понять что положение их бедственно.