Маруся сильно болела,мы с Валерой не могли придумать,как её развеселить,мне даже было грустно от этого.Я пришёл домой поиграть с Соней и я вспомнил,что у неё есть кукла!Я отдал её Маруся и ей стало лучше.Кукла сотворила-чудо!Потом я вернулся домой и меня позвали в кабинет отца.Он строго спросил меня о кукле,но я ничего не говорил,но тут вошёл пан Тыбурций и сказал,если это из за его детей,то пусть не бьёт Васю и отдал куклу,и тут между мной и отцом разрушилась стена которая разъеденяла нас.Мы обнялись друг друга.И Тыбурций хотел уходить,но я рассказал,что Маруся мертва.Он поспешно отправился,отец попросил догнать и дать ему денег.Я выполнил поручение и Тыбурций с Валерой ушли,и даже никто не знал откуда они взялись.И потом мы с отцом полные жизненной надежды дали обеты на маленькой магиле.
Глава:Кукла
Бывае, у галаву прыйдзе думка: навошта людзі спаваюць, танцуюць, складаюць вершы? Навошта патрэбна мастацтва? Ад яго няма ніякай практычнай карысці. Будаўнік пабудаваў дом, тут усё зразумела, у ім будуць жыць людзі. Але вось паэт склаў вершы, яны знаходзяцца на паперы, а людзі ідуць сваёй дарогай, не зважаючы іх, быццам гэтых вершаз няма і не было.
Адказ заключаецца ў тым, што людзі разумеюць адны і тыя ж рэчы па-рознаму. Напрыклад, ідзе снег, таму мама апранае сваіх дзяцей цяплей, мецеаролаг мерае глыбіню снежнага покрыва, дзеці бяруць санкі, лыжы і бягуць на вуліцу. А паэт становіцца больш уважлівым і з гэтага снегу, паветра, з жыцця іншых людзей, з самаго сябе здабывае некалькі радкоў. Мастак спаборнічае са снегам. Ён бярэфарбы, паперу і малюе белыя прасторы, залатыя сонечныя праменні на палях. І калі-нікалі здараецца, што мастак перамагае снег. Ён прыбаўляе да прыгажосці прыроды сваё сэрца, і людзі спыняюцца перад карцінамі, зачараваныя. Ад гэтых намаляваных фрагментаў ім чамусць становіцца лепш жыць.
Пэўна, людзі не могуць без гэтага існаваць. Галодныя і сытыя, бедныя і багатыя, несправядліва пакрыўджаныя і акружаныя каханнем - усе яны ўвесь час цягнуцца да мастацтва. Рэальнае, штодзённае жыццё пераходзіць на паперу, на кінаэкран, на нотны ліст праз рукі і душу аўтара і атрымліваецца прыгажосць.
Я лічу так: мастацтва не корміць і не поіць чалавека, але нейкім незразумелым чынам робіць яго шчаслівым.
В интернете посмотри . Там есть ответ !