Передо мной лежит старая пожелтевшая фотография. На ней изображена моя бабушка. Её поставили на стул, дали ей пупсика, но она всё-равно испугана и плачет, потому что хочет на ручки к своей маме, ведь здесь моей бабушке чуть больше года, совсем маленькая.
Бабушка одета в ситцевое платьице и шапочку, сшитую из атласных лент. Раньше одежду шили сами, для моей бабушки это платье и шапочку сшила её бабушка, которая мне является прапрабабушкой.
Этой фотографией наша семья очень дорожит: она была сделана больше пятидесяти лет назад, и это единственное изображение моей бабушки в столь раннем возрасте.
А потом мне захотелось написать ещё про одну фотографию, она мне тоже показалась интересной, хотя она и не такая старая, как предыдущая.
Сильным героем мужиственым смотря как его описывают
Вы, панове, ведаеце акружанае цёмным лесам возера Язна, дзе мяжуюць тры паветы: Полацкі, Себежскі і Невельскі. Недалёка ад гэтага возера быў вялікі маёнтак, жыў у ім пан, якога і цяпер, успамінаючы, называюць Скамарохам, і ён меў падданых у тых трох паветах.
Дык вось той пан Скамароха быў надзвычай неспакойнага нораву, фанабэрлівы і хцівы, да суседзяў ездзіў толькі з прэтэнзіямі, меў грошы і заўсёды судзіўся, крыўдзіў бедных, удоў і сірот. Яго падданыя мелі пекла на гэтым свеце.
Рэдка хто наведваў яго дом. Пры ім неадступна быў вялізны чорны сабака. Лёкаі заходзілі ў пакой толькі тады, калі ён свістам даваў знаць, што нехта з іх патрэбен.
Скамароха быў адзін у пакоі. Ён як зазвычай пазіраў у люстэрка, падкручваў вус і ўважліва прыглядаўся да свайго круглага твару, што, як расказваюць, быў накшталт поўні. Пасля сеў у крэсла, закурыў люльку і задумаўся, а побач на падлозе заснуў чорны сабака.
Між тым, калі ён перабіраў у думках розныя спосабы, як павялічыць свае ўладанні, на зямлю апусціўся вечар і шэры змрок. Нечакана над яго жытлом павіслі хмары, зашумеў за сцяною вецер і лінуў дождж. У пакоі цёмна, толькі цьмяна свяціліся шыбы.
Ледзь Скамароха ачнуўся ад думак, як бліскавіца асвяціла пакой і ён убачыў, што нейкая дзіўная і страшная постаць стаіць у кутку ля дзвярэй. Пан спалохана закрычаў, стаў клікаць да сябе лёкаяў, але грымоты і шум ветру глушылі крык, ніхто не пачуў яго і не прыбег.
Высокая худая постаць падышла да пана.
То что он(профессор Преображенский) сотворил из собаки Шарика чудовище а не человека, и сделал из него опять собаку...