Некрасов Н. А. «Размышления у парадного подъезда»
план
1.Целый город подъезжает к заветным дверям
2.Раз я видел, сюда мужики подошли…
3.Владелец роскошных палат
4.Русский мужик
<span>5.Волга! Где народ, там и стон.. .</span>
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу.
Величественным, загадочным животным, и готовым в любое время убежать .
Мне жаль, но это не вопрос -_-
Владимир Дубровский, гордый, дороживший своей дворянской честью из-за любви отказался от мести и вошел в дом Троекурова в роли слуги (учитель) .
Дубровский на почтовой станции встретился с французом, который ехал к Троекурову, чтобы служить учителем у маленького Саши. Дубровский предложил французу денег и он отдал ему все документы и тотчас же уехал во Францию.
Так Дубровский стал Дефоржем. За время пребывания в имении Троекурова Дубровский проявил выдержку, хладнокровие, актерские качества, благородство и умение владеть собой.
Дубровский влюблен в Машу. Желание быть рядом с ней, постоянно видеть ее - главная причина его рискованного поступка.
Но воспитанная в аристократических предрассудках, Маша Троекурова воспринимала учителя как слугу и даже не заметила того впечатления, какое сама произвела на француза.
Так продолжалось некоторое время, но случай с медведем, которого застрелил Дефорж, заставил ее по-новому взглянуть на молодого человека: "Воображение ее было поражено…она увидела, что храбрость и гордое самолюбие не исключительно принадлежат одному сословию, и с тех пор стала оказывать молодому учителю уважение, которое час от часу становилось внимательнее… "
Чувства молодых людей постепенно крепли. Маша "начинала понимать собственное сердце и признавалась с невольной досадою, что оно не было равнодушно к достоинствам молодого француза. Он с своей стороны не выходил из пределов почтения и строгой пристойности".
Но однажды Дефорж украдкой передает ей записку, в которой просит о свидании. В назначенное время Маша приходит в условленное место, и Дефорж сообщает ей о том, что он вынужден скоро уехать, но перед этим должен сказать ей нечто важное. Неожиданно он открывает Маше, кто он такой на самом деле.
Успокаивая испуганную Машу, он говорит, что простил ее отца. Что это именно она спасла Кирилу Петровича, что дом, в котором живет Марья Кириловна,- священ для него. Дубровский просит Машу дать ему обещание, что в случае несчастья она прибегнет к его помощи, и исчезает.
<span>Дефорж выполнил свою роль и больше читательего не увидит.
Моет что -то найдешь.Это моё сочинение))))
</span>