Адукацыя
<span>Да 16 ст. адукацыя ў ВКЛ развівалася вельмі павольна. Яе асноўнымі формамі былі школы пры праваслаўных і каталіцкіх цэрквах і манастырах; у іх праграму навучання якіх ўваходзілі пераважна багаслоўе, граматыка, рыторыка, часткова матэматыка, а таксама хатняя адукацыя пры дварах буйной шляхты. Для атрымання вышэйшай адукацыі ў 15 – 16 стст. распаўсюдзілася практыка выезду шляхецкай моладзі на вучобу ў Кракаўскі ўніверсітэт (Польшча), а таксама заходнееўрапейскія ўніверсітэты (Падуя, Балонья, Вітэнберг, Базэль, Кёльн і г.д.). </span>
<span>З пачаткам Рэфармацыі на сродкі магнатаў, якія яе падтрымлівалі, узнікаюць шматлікія </span>рэфармацыйныя школы<span>: кальвінісцкія ў Вільні, Берасці, Слуцку, Заслаўі, Менску і г.д., антытрынітарная – у Іўі. У іх разам з вывучэннем багаслоўя важнае месца надавалася замежным і класічным мовам, гісторыі, рыторыцы. Рэктар антытрынітарнай школы ў Іўі Я. Намыслоўскі распрацаваў і выдаў шэраг падручнікаў па логіцы і прыродазнаўству. </span>
<span>З канца 16 ст. на сродкі шляхты і мяшчан узнікаюць </span>праваслаўныя брацкія школы<span> ў Полацку, Віцебску, Магілёве. У іх вывучалася шырокае кола пераважна гуманітарных дысцыплін. Для падрыхтоўкі настаўнікаў адчыніліся праваслаўныя семінарыі ў Менску, Вільні, Берасці. Першымі падручнікамі па граматыцы ўсходнеславянскіх моў былі творы Л. Зізанія (1595) і М. Сматрыцкага (1619). </span>
Кнігадрукаванне
Пашырэнне агульнага ўзроўню адукаванасці абумовіла ўзнікненне попыту на кнігі. У 14 – 16 стст. цэнтрамі перапіскі кніг з’яўляліся праваслаўныя манастыры (скрыпторыі ў Новагародку, Полацку, Вільні, Віцебску, Лаўрышаве, Супраслі), дзяржаўная канцылярыя ў Вільні, канцылярыі буйных магнатаў. Аднак скрыпторыі ўжо не маглі задаволіць ўзрастаўшага попыту на кніжнае слова.
Рыцари принадлежат к дворянам.
<span>Замечательной особенностью политической деятельности Гладстона является также то преобладающее положение, какое в ней всегда имели вопросы внутреннего культурного развития перед интересами иностранной политики. Эта последняя, в те периоды, когда он являлся первым министром, вызывала особенно сильные нарекания со стороны его противников, и в 1885 году, например, послужила ближайшей причиной падения его кабинета. В этой области он оказывался всего более уязвимым, но лишь потому, что он никогда не был склонен придавать международным вопросам первостепенное значение и имеет на них взгляды, слишком резко отличающиеся от той точки зрения, которая преобладает в наши дни в европейских государствах. По коренным своим убеждениям он — враг войны и всякого насилия, проявлениями которого так богата область международной политики. Тогда как заслуги знаменитого соперника Гладстона, лорда Биконсфилда, сводятся главным образом к ряду ловких дипломатических шагов и сделок, перечень великих деяний Гладстона на пользу Англии обнимает лишь вопросы внутренней её жизни. Весьма характерно определение роли министра иностранных дел, которое Гладстон сделал ещё в 1850 году, в споре с лордом Пальмерстоном по греческим делам. Задача его — «охранение мира, а одна из первых его обязанностей — строгое применение того кодекса великих принципов, который завещан нам прежними поколениями великих и благородных умов». Эту речь он закончил горячим приглашением признать равноправность сильных и слабых, независимость маленьких государств и вообще отказаться от политического вмешательства в дела другого государства.</span>
Конечно была, ведь революция была на Российскую Империю,чтоб победить в ней надо иметь явный талант