Наше дитинство, спогади, хвилювання, радість, веселощі …
Здавалося, що все на світі так просто, легко. Наша домівка, школа, друзі і ми не маємо хвилини вільної. Поки ми ще діти, не замислюємся ні над чим. Але час, як ми знаємо, невпинно лине, летить, як швидкий потяг. І ми не помічаємо - а вже дорослі. Відразу з’являються непередбачувані проблеми, питання, а все це змушує нервувати, непокоїтися. Часом, навіть буваєш неуважним, неврівноваженим, іноді злим. Та це нічого. Авжеж, усе це природньо, бо ми робимо крок у дорослий світ. Не помітно закінчується безтурботне, веселе, дитяче життя…і ми поступово розуміємо, що воно вже не повернеться ніколи… Але тобі хотілося б зупинити ті прекрасні хвилини щасливого дитинства і назавжди лишитися радісним, безтурботним дитям. Але, на жаль, сторінка цієї історії перегорнута. Та як би ми не кричали, не хотіли повернути ту мить, та наші слова вже беззвучні. Незабаром ми починаємо відчувати, що наше щастя ніколи не завітає до нас. Звикаєш до цієї думки і тоді перетворюєшся на людину, яка вже нічого не чекає від життя, розчаровується, думаючи, що щастя немає. Але в цю саму мить ми повинні вірити у своє тепле, радісне майбутнє, боротися за нього і тримати щастя на відстані не більше як на сантиметр. Звичайно, світ щастя у кожного свій. Хтось лише любить гроші, коштовні речі; хтось полюбляє бути вищим за всіх, інший чекає від життя трішки добра, тепла, поваги, любові, сімейного затишку. Та кожна людина - коваль свого щастя.
Всё что нашла:
Думаю, у кожнага чалавека ёсць пэўная мэта ў жыцці. Пакуль мы маленькія, невялікія і нашы мары. Дзіцяці хочацца новую прыгожую цацку, як у вітрыне крамы або ў таго хлопчыка, ці новую сукенку, або ляльку Барбі. Мы расцем, і разам з намі растуць і нашы жаданні, імкненні, мэты. Адзін марыць разгадаць таямніцы Бярмудскага трыкутніка і знайсці патанулую Атлантыду. Іншы жыве марай стварыць унікальныя лекі ад усіх хвароб або эліксір вечнай маладосці, здароўя і прыгажосці. Трэці марыць аб палётах ў Сусвеце, сустрэчы з пазаземнага розуму.
Але рана ці позна ўсё мы сталеем і пачынаем задумвацца аб будучай прафесіі. І тут нашы імкненні становяцца цалкам пэўнымі і асэнсаванымі. Хто-небудзь хоча стаць геніяльным праграмістам, спецыялістам па камп’ютэрных тэхналогіях, ажыццявіць інфармацыйны прарыў, стварыць праграмы, якія да яго не змог стварыць ні адзін чалавек. Хто-небудзь хоча стаць лекарам, вядомым хірургам, каб штодня ратаваць ад смерці і хвароб людзей. А хто-небудзь хоча проста гадаваць хлеб, каб накарміць усіх галодных.
Ці не праўда, усё гэта высокія мэты, і калі чалавек не адступіцца, калі ён цвёрда вырашыў ісці да сваёй мары, ён абавязкова пакіне свой след на зямлі. Не абавязкова яго імя ўвойдзе ў гісторыю, але жыццё ён пражыве нездарма, прыносячы радасць і карысць людзям.
Наяўнасць пэўнай мэты, імкненне зрабіць нешта канкрэтнае, абавязкова значнае і патрэбнае, ўзвышае чалавека. Мара, ідэал павінны быць у кожнага. Нашы мары не заўсёды выстройваюцца ў выразную лінію, не заўсёды ўяўляюць сабой яркі вобраз. Часта мара бывае жаданнем дасягнуць чагосьці вялікага, светлага. Але як гэта зрабіць, мы не зусім выразна і ясна ўяўляем. Гаворка ідзе пра мары, якія падахвочваюць да дзеяння. І яны, можа быць, з часам становяцца больш яснымі і адназначнымі менавіта ў выніку гэтых дзеянняў. Такая мара ёсць і ў мяне.
Не хачу сказаць , што я не ўяўляю сабе сваю будучыню. Уяўляю. І мару асвоіць цікавую для мяне прафесію. Я хачу стаць юрыстам.
Кожны дзень мы сутыкаемся з жорсткасцю, несправядлівасцю, беззаконнасцю. І я вельмі хачу нешта змяніць, павярнуць гэты свет тварам да закону і справядлівасці. Мне здаецц , пры сур’ёзных адносінах да прафесіі я змагу ўнесці досыць важкі ўклад у паляпшэнне нашага жыцця, і таму ўжо цяпер займаюся на курсах падрыхтоўкі абітурыентаў і ў юрыдычным гуртку, вывучаю спецыяльную літаратуру, гляджу перадачы, прысвечаныя хвалюючай мяне тэме.
Але гэта – аб будучай прафесіі. А я ўсё часцей лаўлю сябе на думцы, што мне хочацца чагосьці большага, чым стаць выдатным спецыялістам і якасна выконваць сваю працу, што вельмі важна. Часам я адчуваю ў сабе столькі сіл і энергіі, што, здаецца, змагу ўсё ! Калі б была такая магчымасць, я прысвяціла б сябе абсалютна ўсіх абласцях жыцця. Я выдатна разумею, што наступіць час, калі трэба будзе вызначыцца, што ў маім жыцці галоўнае, і цалкам прысвяціць сябе прац , сям’і, любімай справе, калі нельга будзе «распыляцца » , таму што і праца, і блізкія людзі, і хобі патрабуюць часу і засяроджанай увагі .
А пакуль мне цікава ўсё новае, я шмат чаму хачу навучыцца, стаць цікавым чалавекам . Я імкнуся быць карыснай у любой сітуацыі і не збіраюся губляць ні секунды. Напэўна, хтосьці лічыць мяне несур’ёзнай, назіраючы, як я вучуся граць на гітары, а потым раптам з галавой сыходжу ў чытанне медыцынскай літаратуры, асвойваю асновы камп’ютэрнай графікі і захоплена дапамагаю бацьку і брату рамантаваць які-небудзь электрапрыбор . Навакольныя лічаць, што я не магу вызначыцца, хапаюся за ўсё запар.
Але ў тым і справа, што я вызначылася. Я хачу ўмець калі не ўсё, то многае, хачу кожны дзень пазнаваць нешта новае і не хачу спыняцца на дасягнутым. Не ведаю, ці можна назваць гэта марай ў звыклым сэнсе слова, бо мае жаданні нельга ўпісаць у нейкія рамкі, выразна сфармуляваць. Хоць чаму нельга ? Магчыма! Я мару дасягнуць дасканаласц ! Занадта гучна сказана ? Напэўна . Тым больш што дасканаласці няма мяжы, таму што калі б гэты мяжа існавала, то, дасягнуўшы яе, ужо не да чаго было б імкнуцца. Калі я задумваюся над гэтым, мне робіцца сумна. А што было б далей ? Для чаго тады астатняе жыццё, калі ўсё ўжо дасягнута ! Не, добра, што гэтай мяжы няма. Гэта значыць, што заўсёды знойдзецца нешта, чаго я яшчэ не ведаю і не ўмею, але магу даведацца і навучыцца. І мне ёсць да чаго імкнуцца! Можа, гэта і ёсць мая мара, можа , яна так і гучыць : “Усё жыццё імкнуцца, спазнаваць, вучыцца, спасцігаць”.
Чамусьці над тымі, хто кажа, што ён хоча дасягнуць дасканаласці , звычайна смяюцца або паблажліва ўсміхаюцца ў адказ. Гэта мяне не спыняе і я буду працягваць ўпарта імкнуцца да сваёй мэты.
Дзень, калі я не магу пазнаць нічога новага , не зраблю чагосьці важнага, карыснага, для мяне будзе пражыты дарма.
Марыць трэба пра нешта большае, чым цяпер можаш дасягнуць. Гэта будзе заахвочваць цябе пастаянна рухацца наперад і набліжацца да запаветнай мэты. А мая мэта – пастаянны рух наперад !
...
Володимир Винниченко "Момент".
План:
1. До кордону із Cеменом Пустуном.
2. Можлива небезпека.
3. Під рядном.
4. Повітка.
5. Гарненька панна.
6. Вимушена втеча.
7. Підвода.
8. Ліс близько.
9. Лист від Мусі.
10. Процес життя природи.
11. Двоє закоханих.
12. Темна глибина лісу.
13. Просвіт.
14. Постріли на межі кордонів.
15. "Торжество двох великих кузьок".
16. Щастя - момент.
17. Прощання.
18. Завжди в душі.
Р.S.: пояснення слів, які можуть бути незрозумілими:
- рядно - це покривало або ковдра;
- підвода - це віз;
- повітка - господарське приміщення для свійських тварин або зберігання господарського майна.