Совы - птушкі, вельмі разумныя і глыбокія птушкі. Совы драпежныя птушкі, як правіла, яны жывуць па адзіночкі, быўшы драпежнымі птушкамі, яны палююць на іншых меншых птушак, насякомых і маленькіх жывёл. Совы - паляўнічыя, яны - вячэрнія істоты.
Мастацтва – гэта творчае асэнсаванне навакольнага свету таленавітым чалавекам. Плён гэтага асэнсавання належаць не толькі яго стваральнікам, а ўсяму чалавецтву, якое жыве на планеце Зямля. Несмяротныя выдатныя тварэнні старажытнагрэцкіх скульптараў і архітэктараў, фларэнтыйскіх мазаічных майстроў, Рафаэля і Мікеланджэла, Дантэ, Петраркі, Моцарта, Баха, Чайкоўскага. Дух захоплівае, калі стараешся розумам ахапіць усё, створанае геніямі, захаванне і працяг іх нашчадкамі і паслядоўнікамі. Зараз немагчыма ўявіць сабе, што нашу жыццё не суправаджала бы мастацтва, творчасць. Гэта ўтопія, якой, на шчасце, ніколі не наканавана ўвасобіцца ў жыццё. Дзе і калі б ні жыў чалавек, нават на світанку свайго развіцця, ён спрабаваў асэнсаваць навакольны яго свет, а значыць, імкнуўся зразумець і вобразна, даходліва перадаць атрыманыя веды наступным пакаленням. Так з’явіліся насценныя малюнкі ў пячорах – старажытных стойбішча чалавека. І гэта народжана не толькі жаданнем абараніць сваіх нашчадкаў ад пройдзеных ўжо продкамі памылак, а перадача прыгажосці і гармоніі свету, захапленне перад дасканалымі творамі прыроды.
В средние века вера в бога была более продвинутой. Сейчас есть люди делятся на два типа: верующие и не верующие. Но, я верю в бога. Я предполагаю , что люди много лет тому назад его видели, а не выдумали как некоторые считают. Например: Ефрасиня Полоцкая она всю свою жизнь давала детям знания и всё делала бесплатно. И это всё происходило в церки. А хождение в церковь это и есть первый шаг вера в бога.
Гэта было даўно-даўно... Можа, мільён гадоў назад. Дакладна сказаць нельга, але прыблізна навука ведае, калі і як гэта было. Ёсць сведкі з таго часу: розныя знакі, рэчы, расліны, косці, каменні, нават самыя пласты зямлі, якія досыць праўдзіва могуць расказаць цікавыя гісторыі з таго часу. Трэба толькі навучыцца іх разумець...
3 такіх помнікаў і склалася гісторыя, аб якой тут гаворыцца.
У тыя часы наша Еўропа мела зусім не такі выгляд, як цяпер. Мора займала ўсю сучасную Паўднёвую Еўропу і даходзіла да Альпаў, а ў нас — да нізоўяў Дняпра і Волгі.
Каўказекія, Крымскія горы, Альпы, Апеніны тады толькі што пачыналі падымацца ад зямлі. Усюды дзейнічалі вулканы, нават у такіх месцах, дзе цяпер аб гэтым ніхто і не думае, напрыклад, у сучаснай Германіі, Англіі. Казбек, Эльбрус выкідалі агонь, попел, лаву.
Паступова, павольна, на працягу соцень тысяч гадоў Еўропа прымала той выгляд, які мае ў нашы дні.
I клімат быў іншы, значна цяплейшы, напрыклад, як цяпер у Паўночнай Афрыцы.
Адпаведна гэтаму і расліннасць была больш разна стайная і бага тая. Фігавыя і лаўравыя дрэвы раслі разам з хваёвымі. Разам з дубам, клёнам і вязам падымаліся пальмы, а нашы бярозы і вербы стаялі побач з міртамі, магноліямі і алеандрамі.
Уся гэтая расліннасць складала велізарныя лясы, якія займалі большую частку Еўропы. Насельнікамі гэтых лясоў былі ўсялякія звяры, з якіх адна частка дайшла да нашага часу бадай што такімі самымі, як былі, другая частка значна змянілася, а трэцяя зусім знікла, і іх цяпер называюць «дапатопнымі».
Былі і стэпавыя прасторы, дзе вольна бегалі стэпавыя звяры.
Нідзе толькі не відаць было слядоў чалавека. Ніводнага чалавечага жьглля не было ва ўсёй краіне. Аніводнага чалавечага слова не чулася на ўсёй прасторы. Аніводнага паляўнічага не сустракалі звяры на сваёй дарозе.
Гэта. было сапраўднае «царства звяроў». Яны былі гаспадарамі ўсяе зямлі...
Але вось на адной палянцы з'явіўся гурток нейкіх стварэнняў, якія ішлі на дзвюх нагах. Можа, гэта і ёсць людзі?
Не, здаецца, гэта малпы, бо ўсё цела іх пакрыта поўсцю. Галава доўгая, выцягнутая спераду назад, а зверху нібы прыплюснутая. Ілба бадай зусім няма, а які ёсць, дык не разбярэш, дзе ён пачынаецца. Падбародак ледзь вызначаецца, а вялізныя сківіцы высунуліся наперад, як і ў кожнага добрага звера.
Рост іх быў невялікі, плечы шырокія, а рукі занадта доўгія. Ногі ж, наадварот, вельмі кароткія.
Адным словам, зусім не такі выгляд, як у нас з вамі.
Але з другога боку, калі добра прыгледзецца, то і ад малпаў яны значна адрозніваліся. Перш за ўсё, яны ўвесь час хадзілі і стаялі толькі на дзвюх нагах і хадзілі цвёрда, амаль што прама, абапіраючыся на зямлю ўсёй падэшвай.