Рядом с моим домом есть один лес, по имени сачыненне ойстер бич, я хожу в этот лес каждый день и ломаю ногу об нос сестры и так каджый день, этот лес настоящий друг, а сестра колечит меня. Однажды лес сачыненне ойстер бич сгорел и я потушил пожар и я перестал ломать ногу об нос сестры. - Это по шутке ты можешь исправить и написать по другому.
Ответ:
Сюжетную основу произведения составляет мистическая семейная легенда, передающая некое проклятие, нацеленное на уничтожение рода
События повести разворачиваются на территории Белоруссии в период конца XIX столетия. Главный герой произведения, от лица которого ведется повествование, представляется автором в качестве молодого ученого-фольклориста Андрея Белорецкого, занимающегося сбором старинных легенд и приданий, сбившегося с дороги во время бурана и попавшего в родовой замок семейства Яновских.
В замке Андрей знакомится с главной героиней повести,Надеей Яновской, являющейся последней представительницей своего рода. Надея изображается восемнадцатилетней девушкой, отличающейся хрупкой неземной красотой. Из-за длительного страха, преследовавшего ее с детских лет, печать ужаса отражается на бледном лице девушки.
Надея посвящает Белорецкого в историю семейного проклятия, якобы возникшего в результате совершенного ее дальним предком предательства.
Белорецкий узнает по посещающих замок призраках, являющихся предвестниками предстоящей гибели Надеи, в виде Дикой охоты, группы немых всадников, свободно и бесшумно передвигающихся по болотам, не оставляя следов, Малого человека, существа маленького роста, имеющего очень длинные пальцы, заглядывающего в ночные окна, а также Голубой Женщины, сошедшей со старинной картины.
Всех этих героев Белорецкий, будучи гостем замка, удостаивается встретить, чуть было не погибнув от преследования Дикой охоты.
Разобраться в происходящих странных событиях в замке Яновских Белорецкому помогает второстепенный персонаж Рыгор, обычного крестьянина, охотника, хорошо знающего местные леса, отличающегося внешней суровостью, но при этом являющегося добрым человеком. В расследованиях Андрея ему оказывает помощь Светилович, бывший студент Киевского университета, отличающийся светлой, наивной, открытой душой, но при этом обладающий решительностью и твердостью. Однако, став верным другом Белорецкого, Светилович погибает в битве со всадниками Дикой охоты.
ОЧЕНЬ КРАТКО Молодой учёный-фольклорист попадает в уединённый замок на болоте, хозяйку которого сводит с ума и хочет убить коварный опекун. Молодой человек спасает девушку и женится на ней.
Хвошча, хвошча дождж,
Воўк схаваўся ў хвошч.
Хвост пад <em>хвашч</em><em>ом</em>, (Т.с.)
А сам пад <em>дажд</em><em>ом</em>. (Т.с.)
<em>Сен</em><em>ам</em> (Т.с.) шапаткім
у шалашы,
мышка шустрая,
уночы не шуршы.
___
Тлустым шрыфтам выдзеленыя канчаткі.
Ответ:
Объяснение:
Радзіма
Люблю айчыну я, но странною любовью!
Не пераможа яе розум мой.
Ні слава, набытая крывею,
Ні поўны гордага даверу спакой,
Ні цемнай даўніны запаветныя паданні
Не варушаць ўва мне прыемна мечтанья.
Але я люблю - за што, не ведаю сам -
Яе стэпаў халоднае маўчанне,
Яе лясоў безбрежных колыханье,
Разлівы рэк яе, падобныя морах;
Праселкавых шляхам люблю скакаць у возе
І, позіркам павольным адрываючы ад ночы цень,
Сустракаць па баках, уздыхаючы пра начлег,
Дрыготкія агні сумных весак;
Люблю дымок спаленной жнивы,
У стэпе ночующий абоз
І на ўзгорку сярод жоўтай нівы
Мужа і жонку белеющих бяроз.
З радасцю, шматлікім незнаемайЯ бачу поўнае гумно,
Хату, пакрытую саломай,
З разьбянымі аканіцамі акно;
І ў свята, вечарам роснай,
Глядзець да паўночы гатовы
На скокі з тупатам і свістам
Пад гоман п'яных мужычкоў.
<span>Драматычныя творы Кандрата Крапівы атрымалі шырокае прызнанне не толькі ў нашай краіне, але і далёка за яе межамі. Творчасць пісьменніка складае залаты фонд гісторыі тэатральнай культуры, з'яўляецца школай мастацкага майстэрства для многіх беларускіх драматургаў. Найбольш вядомай і папулярнай п'есай К. Крапівы стала камедыя "Хто смяецца апошнім", якая адлюстроўвае атмасферу, што панавала ў краіне ў 1937-1938 гг. Дзеянне камедыі разгортваецца ў навукова-даследчым інстытуце геалогіі, дзе дырэктарам з'яўляецца Гарлахвацкі. Да навукі дырэктар не мае ніякага дачынення: на пасаду кіраўніка інстытута яму дапамаглі ўладкавацца "сябры", выдаўшы фальшывую даведку. Гарлахвацкі адчувае сябе ў інстытуце, як рыба ў рацэ. Як гаспадар становішча, Гарлахвацкі тэрарызуе, шальмуе, запалохвае сумленных вучоных, хапаючы іх мёртвай хваткай (зусім невыпадкова драматург дае яму прозвішча Гарлахвацкі). Асабліва актыўнай стала яго дзейнасць пасля таго, як у інстытут прыйшла папера з патрабаваннем прадставіць спіс навуковых прац дырэктара. Не маючы ніводнай, Гарлахвацкі спрабуе выратаваць сваю шкуру шляхам шантажу, подкупа, пагроз, паклёпаў. І вось з яго лёгкай рукі былы настаўнік Варонежскай гімназіі Туляга раптам становіцца дзянікінскім палкоўнікам, асістэнтка Вера Міхайлаўна - распусніцай і амаральнай асобай, прафесар Чарнавус - здраднікам, ворагам народа, за што адхіляецца ад чытання лекцый, кніга яго здымаецца з выдавецкага плана, а над дачкой-студэнткай навісае пагроза выключэння з інстытута. Запалоханага Тулягу Гарлахвацкі прымушае напісаць за яго навуковы даклад. Невуцтва і шарлатанства Гарлахвацкага поўнасцю выкрываюцца ў канціы п'есы, калі на вучоным савеце слухаецца даклад "Новы від дагістарычнай жывёліны". З сур'ёзным выглядам абараняе дырэктар тэорыю аб мамантавай свінні, напісаную Тулягам. Вобраз "свінтуса грандыёзуса", праўда, асацыіруецца не з дагістарычнай жывёлінай, а з самім Гарлахвацкім. У дасягненні жаданай мэты Гарлахвацкаму дапамагае малодшы навуковы супрацоўнік Зёлкін - падхалім і пляткар. Ён з'яўляецца правай рукой Гарлахвацкага, надзейным яго паслужнікам, які, як шкоднае зелле, атручвае вакол сябе атмасферу, сее падазронасць і недавер сярод вучоных. Не маючы здольнасцей да навукі, пазбаўлены прынцыповасці, Зёлкін можа неймаверна раздзьмуць кожную дробязь, адшукаць у выпадковым, сказаным без усялякага прыхаванага намеру слове небяспечны палітычны сэнс. Варта было яму пачуць што-небудзь дрэннае аб сваім знаёмым, як сумленны чалавек станавіўся ворагам народа. Невуцтва і падхалімства Зёлкіна найбольш ярка праяўляюцца ў сцэне абароны Гарлахвацкім "навуковай працы". У прадмове Зёлкін кідаецца расхвальваць вялікія адкрыцці свайго начальніка, яго канструктыўны розум, даследчыцкія здольнасці. Але калі высвятляецца, што даклад не мае навуковай вартасці і што напісаны ён Тулягам, Зёлкін, нават не чырванеючы, гаворыць адваротнае: "Я так і думаў! Не можа быць, каб вы, Аляксандр Пятровіч, такую бязглуздзіцу напісалі". Важную ролю ў п'есе адыгрывае Туляга. Гэта сумленны, працавіты і сціплы чалавек. Вызначальнай рысай яго характару з'яўляецца баязлівасць. Магчыма, карані яе ў былым жыцці Тулягі, прывучанага слухацца начальства, нікому не пярэчыць, быць пакорлівым. Страх Тулягі, безумоўна, абумоўлены і грамадскай атмасферай таго часу, калі існавалі ўсеагульныя падазронасць і недавер, калі чалавека без усякай прычыны маглі арыштаваць. Баючыся нават уласнага ценю, запужаны прайдзісветам Гарлахвацкім, Туляга згаджаецца напісаць навуковую працу свайму дырэктару. Востра перажываючы сваё становішча вучонага-парабка, Туляга паступова пазбаўляецца ўласцівага яму страху. Нерашучы і баязлівы, ён у канцы камедыі з'яўляецца самым актыўным у барацьбе з Гарлахвацкім, у канчатковым яго выкрыцці. Ён піша даклад, які паказаў невуцтва лжэвучонага Гарлахвацкага, і з горда паднятай галавой, з выглядам пераможцы праходзіць паўз дырэктара. Безумоўна, шлях героя да перамогі быў нялёгкім. Пераадолець сваю баязлівасць і нерашучасць яму дапамаглі чулыя адносіны калег па працы - Чарнавуса, Веры, Левановіча. Дзякуючы іх намаганням зрываецца маска вучонага з невука і паклёпніка, высмейваецца падхалімства і прыстасавальніцтва, кар'ерызм і двурушніцтва. Апошнімі, на шчасце, смяюцца сумленныя вучоныя (у гэтым сэнс назвы камедыі). У п'есе "Хто смяецца апошнім" выявілася майстэрства К. Крапівы як тонкага псіхолага, які знайшоў непаўторныя, індывідуальныя рысы для герояў, поўна і закончана "вымаляваў" іх партрэты. Імёны Гарлахвацкага, Зёлкіна, Тулягі, як і імёны шматлікіх гогалеўскіх і шчадрынскіх герояў, ператварыліся з уласных у агульныя. На жаль, падхалімства, нахабства, подласць, пляткарства часта сустракаюцца і ў нашы дні. Нямала ёсць людзей, якія робяць усё, каб падняцца па службовай лесвіцы, заняць больш высокую пасаду. Дзеля сваіх асабістых інтарэсаў такія людзі не грэбуюць нічым, ідуць на любую подласць. Змагацца з імі, лічыць К. Крапіва, трэба агульнымі сіламі, проціпаставіўшы невуцтву і ашуканству прынцыповасць, строгасць і ваяўнічасць.</span>