Я шпарка ішоў па заснежаным полі. Вакол стаялі дрэвы, пакрытыя інеем. Стаяла на ўзгорку недабудаваная хата. Недзе далёка бачна стомленая і згорбленая жанчына. Яна была апранута вельмі цёпла.
Цень , алень ...............
Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. <span>Усё ў пылу.. Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта! </span>
Добрая книга - лепшы сябар.
З кнiгай павядзешся розуму набярэшся.
Адна кнiга тысячу людзей вучыць
1. Сяброуства з дзедам Агеем
2. Сустрэча с Валiкам каля магазiну
3 Хiтры план хлопцау
4. Вячэра у дзеда Агея
5. Дзед абараняе сад
<span>6. Костусю сорамна</span>