На прысады, на кусты, дожджык сыплецца густы. Дзядуля Юзiк коз гадуе, аберагае iх, шкадуе. Пацягнуу́ся сыты коцiк, вымыу́ лапкi, хвост, жывоцiк.
Ён еу гарбуз пр.ч.
Ён стаiць цяп.ч.
Буду писаць буд.ч.
За акенцам квiтнее бяроза.
Надышоу' час садзiць бульбу.
Слабым неабходна дапамагаць.
Сёння мы пачынаем бялiць столь.
Несцi адказнасць зау'сёды складана.
Ката прыйдзецца везцi з сабой на дачу.
Ответ:
Пра тое, як Свіслач ўзяла ў мужыкі Менеска ...
Нямала легенд склалі мінчане пра сваё любімым горадзе. Ёсць сярод іх і тая, што распавядае пра яго падставе.
Даўным-даўно жыла на белым свеце дачка Вадзянога - Свіслач. Славілася яна незямной прыгажосцю, а размяшчэння яе дамагаліся сам Пярун і Жыжаль. Але непакорлівай была прыгажуні, смяялася над жаніхамі, а аднойчы прапанавала ім паспытаць каменны вясельны пірог. І ў рэшце рэшт паплацілася за свой характар - засталася адна-адзінюткая ... Калі прыгажуня канчаткова страціла надзею выйсці замуж - расплакалася перад бацькам Вадзяніком. Пашкадаваў яе стары: - Цяжкія выпрабаванні даеш ты жаніхам сваім. Зло смяешся над імі. Няма сярод багоў таго, хто б падышоў да цябе. Але ёсць яшчэ людзі. Можа, на наша шчасце приглянешься ты самому смеламу, самому выдаліць, самаму багатаму з іх? Можа, не спужаецца ён паспрабаваць твайго каменнага пірага? А я ж зраблю так, што людзі будуць часта прыходзіць у гэтыя месцы. І стварыў тады Вадзянік на беразе Свіслачы капішча: на месцы, дзе сваталіся да яе Пярун і Жыжаль, вырас дуб і з'явілася вогнішча. А дачка яго, кажуць, на самай справе выйшла замуж за чалавека. І быў гэта князь Менеск, які не разгрызают каменны пірог, а пабудаваў вадзяны млын, жорны якой размололи не адзін валун. А потым заснаваў на берагах ракі горад-крэпасць, назваўшы яго сваім імем ...
Паулик любиц<u>ь</u> восен<u>ь.</u>Але тол<u>ь</u>ки тыя дни,кали няма дажджу Падкрэслице литару,якая гука не абазначае?