На Радзіму сонца свеціць бясконца. - вось як.
Я вельмі люблю мультфільмы але самы смешны і цікавы гэта мультфільм "трое з Прастаквашына" Галоўныя героі гэта кот Матроскін, сабака Шарык, дзядзька Фёдар, яго бацькі Мама і тата, паштальён Печкін і Галчонок Хватайка.Главный сюжэт гэтага мультфільма што хлопчык сыходзіць з дама з за ката ў вёсцы Прастаквашына ён знаходзіць Шарыка .Яны жывуць тут знаходзяць скарб і на гэтыя грошы купляюць карову. вядома хлопчык сумуе па бацькам і піша ім ліст тут заўважае што карова есць бялізну і бяжыць яго ратаваць, а пакуль ён ратуе бельё Матрос і Шарык дописыв ют за яго ліст бацькам Тады атрымліваецца блытаніна.
Займеннік<span> – гэта самастойная часціна мовы, якая ўказвае на </span><span>прадметы, прыметы прадметаў, колькасць, не называючы іх.</span>
<span>Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. Тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. Але аднойчы такі цуд адбыўся. А што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. Іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. Як жа добра, што не падрэзалі касою! Вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. І смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. Цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. Можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. А аднаго яму далі. Рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. А шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. Хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты</span>
Дзень становіцца ўсё даўжэйшым, а ноч - усё карацейшай. Ўстаеш раніцай - ужо светла. Вяртаешся ўвечары дадому - таксама светла. Зіма канчаткова не саступае са сваіх пазіцый, таму на вуліцы то цяплее, то халадае. Паўднёвы вецер прыносіць з сабою аблокі, а паўночны - цёмныя хмары. Уначы холадна, таму лёд, які за дзень падтайвае, за ноч зноў падмярзае. Ідзеш - і лядок пацешна храбусціць пад нагамі. Але апоўдні гэта ўжо не лёд, а вада. Я люблю вясну такой, якая яна ёсць: і яснай, і хмурнай.