Гидросфера - это оболочка земли состоящая из водных запасов земли. В нее входят все воды земли: мировой океан, воды суши (реки, озера), ледники, подземные воды. Средняя глубина океана составляет 3800 м, минимальная 11000 м
Необходимо положить аптечку с лекарствами для оказания первой помощи
продукты,которые не портится без холодильника
теплые вещи ,если вдруг погода испортится
спички
воду
компас
телефон
Штефан чел Маре провел 36 сражений, в 34 из которых одержал победу и лишь в 2 был побежден. Вот некоторые сражения, которые возглавлял Господарь:
1467 – сражение под городом Бая, в котором было одолено венгерское войско во главе с королем Матеем Корвином;
1469 или 1470 – сражение под Липником с татарами (установлена памятная стелла);
1475 – сражение у города Подул Ыналт с турками во главе с Сулейманом Пашой (40 тысяч молдаван против 120 тысяч отоманнского войска). После этой блестящей победы, Папа Сикстус IV-й назвал его „атлетом Христа” (согласно другим источникам „Саблей Христа” либо „Шпагой Христианства”);
1476 – поражение под Валя Албэ либо Рэзбоень, турки превосходили в силе молдавское войско;
1476 – Штефан помог Владу Цепешу вернуться на престол
1482 – битва под местечком Рымник Сэрат, Штефан побеждает Басараба Цепелуш, господаря Цара Ромыняскэ, находившейся под суверенитетом Оттоманской Империи;
1484 – поражение и захват крепостей Килия и Четатя Албэ турками;
1486 – „С сильным врагом, которого не можешь победить, старайся жить в мире. Отправить же Султану Баязиду запрошенную им дань, и отдать в заложники сына Александра, и мудрость завершила то, что сабля начала”.
1497 – победа над польским войском под командованием короля Иоанна Альберта, в Кодрах Космина;
„Штефан не был Правителем, гнавшимся за славой. Он не думал о том, чтобы увековечить имя свое, он думал лишь о защите страны, стремился поднять с колен народ, чьим Господарем и родителем был.”
„Господарь, Воевода времен крови и огня, „создатель законов и преданий” и слово его свято”.
История и источники упоминают кое-что и о семье и наследниках великого Господаря. Первой его женой была Евдокия, сестра Великого Князя Киевского. Она умерла в1466 году, оставив Штефану красавицу Елену или Олену и любимого сына Александра. Во второй раз Штефан женился в 1472 году на Марии, сестре Господаря Мангопа. В результате этого брака появился сын Богдан (умер в раннем возрасте). Третьей и последней женой Штефана была Мария, дочь Раду чел Фрумос (Раду Красивый) Господаря Цара Ромыняскэ. Младший Сын Штефана Богдан-Влад, будущий господарь Богдан III-й чел Орб (Богдан Кривой). Историки упоминают, что у Господяря Штефана было 8 детей в 3 браках, 5 из них умерли в раннем возрасте. Также, утверждают, что Петру Рареш тоже был сыном господаря, но незаконным.
„Перед владыками и боярами страны он вложил скипетр власти в руку своего сына Богдана и в полном умиротворении, осветленный мыслью о том, что выполнил свой долг перед страной и народом, закрыл глаза и погрузился в вечный сон 2 июля 1504 года.”
Быстрый переход:
Главная / Дударев Алексей Ануфриевич / Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар"
Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар"
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
1)Если ты личность таки творческая,тебе это может пригодиться в будущем.
2)Эта информация нужна для всеобщего развития.