Вот держи-понятно и кратко... <span>Образ Герасима в произведении И. С. Тургенева "Муму"
1. Вступление (написать про крепостничество, как Тургенев относился к такой организации общества, рассказать о реальной истории, которая легла в основу "Муму")
2. Главная часть
1) место героя в системе образов (Герасим - главный герой)
2) Социальный статус героя
3) Внешность и характер (с кем или чем автор сравнивает героя, какими чертами характера он обладал, как интерьер его коморки показывает, каким он мог быть человеком)
4) Отношения с окружающими (как относился он и как относились к нему)
5) Поступки героя ( рассказать о Герасиме и Татьяне, Герасиме и Муму)
6) Выбор героя (почему он решил утопить собаку и как поступил после этого)
7) Почему уход в деревню - нравственный вызов обществу в лице барыни, против чего Герасим протестует (сравните с реальной историей, где крепостной Андрей, после того, как утопил собаку, вернулся к девушке и продолжал верно служить ей)
3. Заключение.
Каким нам видится Герасим, почему Тургеневу так важно было изобразить его именно таким и по характеру, и внешне? Сдерживает ли Тургенев свою клятву: бороться с крепостничествам любыми</span>
Вайна наклала глыбокі адбітак на творчасць Васіля Быкава, які прыйшоў ў літаратуру з палымяным жаданнем расказаць пра жахі яе ад імя цэлага пакалення, ад імя тых дзевяноста сямі працэнтаў сваіх равеснікаў, якія загінулі, не вярнуліся з крывавых палеткаў вайны. Галоўнай тэмай твораў В. Быкава з'яўляецца франтавое жыццё, партызанская і падпольная барацьба беларускага народа супраць фашысцкіх захопнікаў. Крыху ў іншым ракурсе раскрываецца тэма вайны ў аповесці "Знак бяды", за якую аўтару ў 1986 г. была прысуджана Ленінская прэмія. Вайна ў аповесці паказана праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі. Героямі твора з'яўляюцца не партызаны і падпольшчыкі, а звычайныя мірныя жыхары, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і катаванняў, Галгофай. Пачынаецца аповесць апісаннем спаленага хутара. І гэта не проста надуманае жаданне аўтара: лёс жыхароў хутара служыць своеасаблівым папярэджаннем для людзей, што бяда побач, што яна толькі прыхавалася, чакаючы свайго часу. Дзеянне адбываецца ў першыя месяцы вайны, хаця нямала старонак аповесці прысвечана перадваеннаму жыццю. Праз успаміны галоўных герояў — Сцепаніды і Петрака Багацькаў — В. Быкаў паказвае перыяд масавай калектывізацыі на Лепельшчыне, складаны 1937 год. Сцепаніда (былая парабчанка ў пана Адольфа Яхімоўскага) заўсёды верыла ў справядлівасць і перамогу дабра, была пераканана, што на чужым няшчасці сваё шчасце не пабудуеш. Уражвае, напрыклад, той момант, калі Сцепаніда і Пятрок, атрымаўшы дзве дзесяціны зямлі з надзелаў пана Адольфа, правялі бяссонную ноч у трывогах, роздумах і сумненнях, Можа, лепш адмовіцца ад зямлі? А як жыць без яе? Калі ж браць, то як глядзець у вочы свайму былому гаспадару?! У гэтых разважаннях мы бачым высакароднасць, прыгажосць, багацце душы герояў твора. Чуйная да чужога тора, Сцепаніда сэрцам успрымала тую несправядлівасць, якая спадарожнічала калектывізацыі, не прымала гвалтоўнасці, здзеку і абразаў, якія чыніліся ў вёсцы. Таму рашуча выступіла яна супраць раскулачвання сваіх аднавяскоўцаў, якіх і кулакамі назваць было цяжка. Бо ці ж кулак той, хто ўсё стварае сваім мазалём? Таму збірала яна подпісы ў абарону старшыні Лявона. Каб дапамагчы яго вызваленню з турмы, адправіла нават Петрака ў Мінск да Чарвякова. Аднак супрацьстаяць рэпрэсіўнай машыне было немагчыма: нават той жа Чарвякоў, як відаць з падзеяў твора, быў толькі паслухмяным вінцікам гэтага бесчалавечнага механізма і сам стаў яго ахвярай. Сцепаніда, якая і да вайны ўмела пастаяць за справядлівасць, не змагла змірыцца з новымі парадкамі, прынесенымі на нашу зямлю гітлераўцамі. Свядома канфліктуючы з няпрошанымі гасцямі, яна змагалася з імі магчымымі для старой жанчыны сродкамі: схавала газу, пазбавіўшы гэтым немцаў святла; прыхавала ў лесе парсючка, каб той не дастаўся ворагам; укінула ў глыбокі калодзеж вінтоўку... Пасля арышту Петрака Сцепаніда, застаўшыся на хутары адна, вырашае змагацца з ворагам больш дзейсна: купіць у Карнілы за
Недоверчивым, человек, который сам за себя, для которого нажива и развлечение - приоритет в жизни.
3) Маша не хотела выходить замуж за Варейского, но она думала, что Дубровский ее предал(он не пришел за ней), ей ничего не оставалась, как выйти замуж. Ее отей Троекуров, решил выдать дочь за богатого, умного мужчину, но Маша не хотела за него выходить. когда Дубровский наконец-то пришел, она сказала ему: "уходи", она не стала не в чем разбираться, она уже вышла замуж, а когда ей нужен был Владимир он не пришел и теперь она не хочет его видеть. она знала, что уже поздно что-то исправлять, просто она хотела остаться с этим человеком, а Дубровского вычиркуть из своей жизни.
Джульетта-она очень любила Ромео и не хотела выходить за Париса, она предпочла смерть, потому что ее любовь была настолько сильно к нему, что ей не хотел после этого жить.