Мая Радзіма
Беларусь! Цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ! Гэта можна пачуць у размове, Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларускай зямлі, і ад тых, хто часова жыў у нашай рэспубліцы або проста прыязджаў да нас па якіх-небудзь справах, і ад тых, хто ведае Беларусь з кніг, газет, паўражаннях сваіх таварышаў.
Беларусь мае добрую славу ва ўсім свеце. Слава яе звязана з гераізмам, праяўленым беларускім народам у гады ліхалеццяў, з велізарнымі пераўтварэннямі, што адбыліся ў краіне з таго часу, як народ стаў гаспадаром свайго лёсу, з матэрыяльнымі і духоўнымі здабыткамі, якіх з кожным годам становіцца больш і больш.
<span> Той, хто прыязджае ў нашу рэспубліку, не ўбачыць тут ні марскога ўзбярэжжа, ні высокіх гор, ні бязмежных стэпаў, ні пясчаных пустыняў з рэдкімі аазісамі. Тэрыторыя Беларусі пераважна раўнінная, перасечаная невысокімі ўзгоркамі, пакрытая лясной і травяной расліннасцю. Дзе б мы ні апынуліся ў рэспубліцы, усюды ўбачым нямала цудоўных куткоў, якія надоўга пакідаюць светлы след у памяці.</span>
sjsjjdsjw snwnen *++##8 snnewjsjehejsjdjej
Однажды мальчик решил прогулять школу,обманув свою маму.он притворился больным и мама ему поверила .он очень обрадовался .
Он спокойно сидел и занимался своими делами ,как вдруг мама сказала ,что скоро придёт доктор .
через пол часа в дверь позвонил доктор.он посмотрел мальчику горло ,послушал сердце и сказал что мальчишка здоров .
ох,как мама ругала мальчика за вранье ,она не разрешила ему смотреть телевизор ,и все неделю он читал надоедливые книжки..
не стоит обманывать никого ,ведь правда все равно выйдет на ружу .как говорится ,шило в мешке не утаишь ..
мне кажется что все что не происходит,учит нас .
У чыстым полі бег ручаёк. Цякла яго вада па каменьчыках, з парожка на порожак пералівалася. То на сонейку іскрылася, то ў цяньку серабрылася, калі хмаркі сонца засланялі. Над прахалодным раўчуком ў летнюю спёку любілі лятаць птушачкі. На вярбу, што раскінулася над раўчуком, часта прылятала зязюлька. Яна гадзінамі кукавала над вадою, абяцаючы камусьці доўгія гады жыцця. У траве цвыркалі конікі. Наўкол раіліся матылькі. Я любіў сядзець на беразе ручая і назіраць, як яго струменьчыкі і хвалькі бягуць, пераліваюцца, струменяцца. Я мог гадзінамі сядзець і ўяўляць, як вада з крынічанькі бяжыць да рэчанькі і затым адтуль адпраўляецца ў далёкае падарожжа ў акіян. У такія моманты я зайздросціў гэтаму ручайку і яго волі. Хацеў бы і я з такой жа лёгкасцю ўцячы ад усяго і ўсіх і пабачыць увесь свет.