Вось і снег...
Пабялела зямля,
I стаілася ўсё навакола.
I ляціць, і ляціць ён здаля,
Быццам пыл з-пад шырокага кола.
Абарвалася тонкая ніць
Паміж рознымі порамі года.
На бярозах ці іней звініць,
Ці надзея твая, ці самота?
Вераб'ёў пазганяла з галля,
I шпакоўні нікім не заняты.
Цішыня.
Пасмялела зямля,
Што не зойдуцца ў сцюжы зярняты.
Вось і снег. Перайначыўся свет.
Завіруха мяце навакола.
Толькі б мне не пакінуць свой след,
Быццам пыл з-пад імклівага кола.
Сем дзён губляе лисце клён, и тчэ дыван вясёло.
Может быть вода или река .-.
У гэтым творы гаворацца а нравах чалавека, а яго любвi да рродных мясцiн. Аутар запрашае шанаваць и любiць нашых продкау.
Жыў на рэчцы Бобр і звалі яго Васіль. Ён любіў строіць плаціны.
Аднойчы ён пастрояў тут самую плаціну. К гэтай плаціне падкралася лісанька. Яна гаварыла:
Ой якая слаўненькая хатка,буду я ў ёй жыць.
Падыйшла яна да хаткі ўступіла ў яе, і яна адразу заскрыгатала(заскрипела) Бобр адразу падбяжаў да хаткі і ўбачыў лісу якая ламілася ў яго плаціну. Ён спугнуўся. Но тады радам быў ахотнік ён застрэліў лісу на варотнік...... А далей самі думайце