<span>Я гуляла ў сонечнае зімовая раніца! Сонца свяціла так ярка, што ледзяшы на даху дома пачалі таять.Я пачула як на дрэве шебечут птицы.Я зайшла ў хату і ўзяла кавалачак хлеба для птиц.Насыпала ў кормушку.Они елі зудовольствием.Мне вельмі падабаецца шпацыраваць зімовы сонечнае раніцу<span>! </span>
</span>
Зіма - белая, марознае і казачная пара. Толькі зімой можна ўбачыць незвычайна прыгожыя галінкі дрэў, пасярэбраныя інеем, пакачацца ў гурбах і сабраўшы трохі «будаўнічага матэрыялу» зляпіць снегавіка. Гэтыя вобразы не выпадковыя, таму што ўсе яны родам з дзяцінства. Калі яшчэ, як не тады - можна было паверыць: што ў аднаго вялікага вогнішча могуць сабрацца ўсе дванаццаць месяцаў года, што Дзед Мароз са Снягуркай насяляюць ў ледзяным доміку, што вецер дзьме за вокнамі, таму што на калясьніцы едзе Снежная каралева, зазіраючы ў вокны і пакідаючы мудрагелістыя ўзоры на шкле. Ну што яшчэ рабіць доўгімі зімовымі вечарамі, як не чытаць казкі ці чароўныя гісторыі, каб засынаючы пад цёплай коўдрай, героі кніжак ажывалі ў дзіцячых снах. Большасць людзей не любяць гэта пару года, лічачы яе халоднай, гідкай і процілеглага. Але гэта далёка не так. Каб не было холадна - трэба апрануцца цяплей і наперад катацца на санках або гуляць у снежкі. Для ўзняцця настрою можна схадзіць у лес або найбліжэйшы парк, дзе ўсё настолькі пышна, што цяжка адвесці погляд ад гэтага белага прасторы. Трэба браць прыклад з дрэў, захутаных ў белыя футра. Ім хоць бы што і зімовая сцюжа і бясконцыя завірухі, бо яны ўпэўненыя, што пасля ўсіх гэтых выпрабаванняў холадам, наступіць вясна. І ад гэтага яна станавіцца яшчэ больш доўгачаканай. Падчас снегападу, калі змёрзлыя ледзяныя кроплі ператвараюцца ў снежныя шматкі, хочацца выйсці на вуліцу, каб незачыненай скурай адчуць прыемны кантраст якія растаюць сняжынак. Часта бывае, што засынаючы ўвечары без снегу, раніцай бачыш наколькі змяняецца свет, пад белай заслонай і тут жа падымаецца настрой. Хочацца бегчы подскакам па рыпучых дарожках або проста па нерасчышчаныя пухнатым гурбах, як першапраходца. Ісці па выпаўшы снег, гразнучы нагамі ў гурбах нават часам падаць у іх - гэта цяперашні невымоўнае асалода і як-то зусім не перашкаджае той факт, што сняжынкі падаюць табе за каўнер, прыемна казычучы шыю і растаюць там. Узімку бліскаюць сапраўднай прыгажосцю нават самыя штодзённыя рэчы. Калі восень размалёўвае ўсе вар'яцка яркімі фарбамі, то зіма аддае перавагу апранаць прадметы і дрэвы ў серабрыста белыя адзенні, даючы вачам адпачыць. Таксама адпачывае і прырода, яна засынае і толькі з першымі промнямі вясновага сонца гатовая прачнуцца. Ну і хай сабе адпачывае, таму што людзям таксама ёсць чым заняцца. Шматлікія зімовыя святы - зноў вяртаюць нас у дзяцінства. Хрышчэнне, Каляды, Новы год - як іх шмат і якія яны вясёлыя і цікавыя. Прыгожыя святы з не менш цікавымі традыцыямі. А традыцыі - гэта працяг казак і легенд. Большасць людзей, выйшаўшы з дзіцячага ўзросту, працягваюць верыць у Дзеда Мароза і кожны год з боем курантаў загадваць самае патаемнае жаданне. Не ў адну пару года няма такой колькасці святочных тожеств, менавіта таму зіма так хутка праходзіць, пакідаючы пасля сябе толькі самыя яркія ўспаміны. Вось чаму трэба шанаваць кожнае імгненне жыцця і тады кожнае загаданае жаданне спраўдзіцца.
Зайди в мегарешебу и там найдёшь
На схил, па яким падыма уся барыс, упау цень. Удалечыні, дзе ляжала ціхае поле, цямнела вялікая вёска.Люблю прагуляцца па лесе раніцай, калі на траве яшчэ блішчыць раса.Вада пагойдвае лодку, калі набліжаецца цйеплаход. Виктар николи не забудзе, з яким хваляваннем ен гнау сваю першую баразну.