Старая жанчына, змораная часам, я кая заўседы чакала свайго сына. Яе рана ніколі не загаіцца, таму што яе сын назаўседы згінуў, але яна не гледзячы ні на што чакае яго. Што да знешнасці тэклі, то гэта старая, з пасівелымі валасамі, заўседы пячальнымі вачыма, згорбленая часам.
1)Лёгка, добра было на душы, і, калі б не клопат, выкліканы заданнем, якое я атрымаў, можна было б цалкам аддацца сузіранню таго, як хораша надыходзіла маладая вясна.
2)Неба было чыстае, сонца свяціла ярка, аднак не грэла: надыходзілі самыя марозныя дні зімы.
3) Мікола не адказаў, але па яго суровым позірку яна прачытала, што ён не пахіснуўся, і адчула: з ім будзе цяжка.
4)Перадасенняе сонца, хоць яно і здаецца цёплым і яркім, усё ж грэе толькі з тога боку, куды падаюць промні, а ў цяньку яго быццам і няма: павернешся спінаю ад сонца, адразу ж адчуеш халадок.
Это радуга, а загадка легкая.
<em> Удачи~</em>